สู่ร้าน Specialty Donut

จอห์น โดนัทร้านแรกถือกำเนิดขึ้นบนเกาะภูเก็ตในปี 2563 ชูจุดเด่นว่าเป็นโดนัทพรีเมี่ยมโฮมเมด เป็น Specialty Donut โดนัทแบบพิเศษเน้นวัตถุดิบคุณภาพสูงเพื่อสุขภาพที่ดีของคนกิน “เราอาจไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียงโด่งดัง แต่เรามีชื่อเสียงในทางที่ดี” เชฟป้องการันตีว่าโดนัททุกชิ้นของเธอปราศจากไขมันทรานส์ ไม่ใส่ครีมเทียม ไม่ใช้เนยขาว และเป็นโดนัท Low sugar ปรับลดความหวานลง 50% แตกต่างจากโดนัทตามท้องตลาดทั่วไป

ทุกคนมักคิดว่าโดนัทคือภัยร้ายต่อสุขภาพเสมอมา แต่สูตรลับของจอห์น โดนัทเพื่อเปลี่ยนภาพวายร้ายของขนมมีรูกลมๆ ตรงกลางให้กลายเป็นพระเอกจนได้นั้น น่าจะอยู่ที่การทอด อบ สด ใหม่ทุกวัน ใช้แป้ง Brioche หอม นุ่ม ฟู จากเนยนมไข่เป็นวัตถุดิบหลัก ตามด้วยเทคนิคพิเศษที่เรียกว่า polish method & sourdough starter มาช่วยทำให้เนื้อขนมปังเหนียวนุ่ม มัดใจโดนัทเลิฟเวอร์ได้ทุกคน

จากวาไรตี้โดนัทที่มี 30 หน้าก็ครีเอทหน้าตาและรสชาติออกมาได้มากมายถึง 50 หน้า จากร้านเล็กๆ ร้านเดียวในภูเก็ต จอห์น โดนัทก็ขยายสาขาออกมาถึง 6 ร้านอย่างรวดเร็วทั้งในภูเก็ตและกรุงเทพฯ โดยสาขาล่าสุดคือ John Donut Exclusive – ซ.โยธินพัฒนา 3 เลียบทางด่วนเอกมัยรามอินทรา เป็นร้านมีพื้นที่กว้างขวาง มาพร้อมที่จอดรถสะดวกสบาย

ส่วนเครื่องดื่มที่อยากแนะนำ เราประทับใจ Lemonade เป็นน้ำมะนาวแท้ๆ ดื่มแล้วสดชื่น อีกเมนูหนึ่งคือ Apple Cider รสชาติเปรี้ยวๆ เหมาะที่จะตัดรสชาติหวานของโดนัทได้ดี

ด้วยคุณภาพที่เล่ามาทั้งหมด เราไม่แปลกใจเลยว่าทำไมจอห์น โดนัทถึงขายดิบขายดี บางวันใครไปถึงช่วงบ่ายแก่ๆ แล้วมีโดนัทเหลือหน้าให้เลือกน้อยไม่ต้องแปลกใจ เพราะเขาทำวันต่อวัน เหลือแค่ไหนขายแค่นั้น ไม่ใช่ว่าไม่ง้อลูกค้านะ แต่เพราะ…“ถ้าอบขนมมาเยอะ แล้วสุดท้ายเหลือ…ก็คงต้องทิ้ง หัวอกคนทำขนมเสียใจแย่เลย” เชฟป้องพูดพลางหัวเราะ

John VS Pandemic

มีอีกเรื่องน่าเรียนรู้ของจอห์น โดนัทที่เราคิดว่าน่าเล่าสู่กันฟัง…

หลังเปิดร้านแรกบนเกาะภูเก็ตได้เพียง 2 เดือน จอห์น โดนัทต้องเผชิญกับวิกฤตโควิด-19 เหมือนทุกธุรกิจบนเกาะภูเก็ตที่แทบกลายเป็นเกาะร้าง เงียบเหงา ไม่คึกคักเหมือนเคย “ช่วงที่เกาะยังไม่ปิดบางวันขายไม่หมด เราก็ต้องไปเปิดแผงขายโดนัทตามชายหาด แม้กระทั่งตอนเจอโควิด เกาะต้องปิด เราก็พยายามหาวิธีไปส่งขนมให้ลูกค้า ตอนนั้นจำได้เลยว่าเราขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งตามพวกรอยต่อตำบลต่างๆ ในภูเก็ต” ถึงตรงนี้ คงเข้าใจว่าจอห์น โดนัทคงแย่แล้วแน่ๆ แต่การณ์กลับตรงกันข้าม เชฟป้องสามารถขยายสาขาได้น่าเหลือเชื่อเพราะ ‘ความพอดี’ ที่เธอยึดถือเสมอมา

“ตอนเปิด John Donut ร้านแรก เราไม่ได้ลงทุนเยอะ เราซื้อเพิ่มแค่เครื่องนวดแป้ง อุปกรณ์อื่นก็ใช้ของเดิมจากร้านเบเกอรี่ที่มีอยู่แล้ว เราจะไม่ลงทุนกับอุปกรณ์ใหม่ ถ้ารู้สึกว่ายังไม่มั่นใจ” และมากกว่านั้น เพราะลูกค้าส่วนใหญ่เป็นคนภูเก็ตที่ติดใจในรสมือของเชฟป้อง แม้ทั้งเกาะอยู่ในภาวะล็อกดาวน์ ไร้เงานักท่องเที่ยว แต่กิจการเล็กๆ ของเธอก็ยังคงเดินหน้าต่อไปได้ สวนทางกับธุรกิจท่องเที่ยวที่ดิ่งลงจนน่าใจหาย

John is happy!

จอห์น โดนัทไม่เพียงดีต่อสุขภาพกายเท่านั้น หากยังดีต่อสุขภาพใจที่เชฟป้องส่งต่อความสุขของเธอเองในฐานะคนทำให้คนกินสัมผัสและรับรู้ได้

ความสุขของเชฟคนนี้เรียบง่ายและเกิดขึ้นง่ายดายมากเช่นกัน

ระหว่างทางขับรถกลับภูเก็ตที่ใช้เวลาบนรถ 12 ชั่วโมง สำหรับคนอื่นคงคิดว่ามันเสียเวลา…แต่เชฟกลับคิดว่ามันคือความสุขและเป็นพื้นที่อิสระ นอกจากนี้เธอยังตั้งกฎให้ตัวเองตั้งแต่ตอนทำร้านเบเกอรี่ไว้ตอนแรกเลยว่า ใน 1 ปีจะขอหยุดพักเพื่อท่องเที่ยว 1 เดือน ออกไปแสวงหาแรงบันดาลใจใหม่ๆ ชาร์จพลังเต็มที่เพื่อกลับมาสร้างสรรค์ความอร่อยต่อไป

สำหรับเธอแล้ว ในโลกของธุรกิจไม่เคยมีคำว่าคู่แข่ง ทุกคนล้วนคือเพื่อน ที่สำคัญเธอไม่เคยกลัวว่าวันหนึ่งจะมีคนมาลอกสูตรแล้วทำขายเหมือนกัน…“ไม่กลัวเลยค่ะ เอาจริงๆ ไม่ต้องกลัวหรอก วันนี้เราขาย พรุ่งนี้ก็มีคนก๊อปไปแล้ว…

ไม่ใช่ใครก็ทำได้เหมือนเรานะ มีสองอย่างแค่นั้นคือทำได้ดีกว่ากับแย่กว่า…แล้วลูกค้าจะบอกเราเองว่าเราไปต่อได้หรือเปล่า เราแค่ทำให้ดีที่สุด”

“ถ้าเรามองเห็นว่าในวันพรุ่งนี้ขนมเราสวย แป้งขึ้นฟู ขายได้หมด ลูกค้ามีความสุข มันก็ทำให้เรามีกำลังใจในการทำต่อ” สิ่งนี้คงเป็นวิธีคิดง่ายๆ แต่สร้างสุขลึกๆ จากใจ ‘คนทำโดนัทที่มีความสุขที่สุดในโลก’ ซึ่งเชฟป้องเรียกตัวเธอเองเช่นนั้น