Monnnae ‘โมเองนะ’

“ตอนเด็กๆ เราชอบวาดรูปอยู่แล้ว  ชอบวาดรูปเล่น วาดไปเรื่อยเลย กลับจากโรงเรียนก็จะมาเปิดทีวีนั่งดูรายการ  Art Attack แล้วเราก็วาดรูปตามเขา กลายเป็นว่าเราสนุกกับการวาดรูปมาตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงวันนี้เราก็ยังคงชอบในสิ่งนี้อยู่ เลยเดินมาเรื่อยๆ มีโอกาสก็คว้าเอาไว้ ทำมันต่อมาเรื่อยๆ” เพราะไม่เคยปิดโอกาสตัวเองให้ลองทำในสิ่งที่รัก เธอจึงเดินบนเส้นทางนี้ด้วยความสนุก และความสุขที่ได้ลองทำสิ่งใหม่ๆ เสมอ

“เคยอ่าน Monnnae (โมเนะ) เป็นโมเน่ด้วย”(หัวเราะ) เราสารภาพกับเธอไปว่าเพิ่งอ่านถูกเมื่อไม่นานมานี้

“ แต่ก่อนก็มีคนอ่านเป็นโมเน่ ตอนนี้เราเลยวงเล็บไว้ให้ในไอจี (หัวเราะแบบตาเป็นสระอิ) คือตอนแรกเราคิดแค่ว่าจะใช้ชื่ออะไรดี อยากให้ดูน่ารักๆ แล้วก็อยากให้มีชื่อตัวเองด้วยเลยได้ เนะ มาต่อท้ายเป็น ‘โมเนะ’ เหมือนกับ ‘โมเองนะ’ เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใสก่อนจะบอกกับเราว่า เมื่อก่อนการวาดคนเป็นสิ่งที่เธอไม่ถนัด แต่อยากท้าทายความสามารถตัวเองด้วยการทำสิ่งนี้ให้สำเร็จ

และนั่นก็เป็นจุดสำคัญให้โมเริ่มมองเห็นความหลากหลายของผู้คน รวมทั้งเริ่มสนุกไปกับการวาดตัวละครมากหน้าหลายตาขึ้นเรื่อยๆ “หลังๆ เริ่มรู้สึกว่าการวาดผู้คนสนุกกว่าการวาดสิ่งของแค่อันเดียวอีก พอวาดไปเรื่อยๆ เราเริ่มเห็นว่าคนในสังคมมีความหลากหลายมาก การดำเนินชีวิต เสื้อผ้า คาแรกเตอร์ของแต่ละคนจะแตกต่างกันไป เราเลยสนุกที่ได้ถ่ายทอดช่วงเวลาเหตุการณ์ ได้ใส่ดีเทลเสื้อผ้าสนุกๆ ลงไป ทุกวันนี้เลยแฮปปี้กับการวาดคนมากๆ”

แม้จะต้องทำงานประจำเป็นหลักแต่ไอจี Monnnae ยังคงเป็นเหมือนมุมหลบพัก ให้โมได้ผ่อนคลาย ปลดปล่อยจินตนาการในพื้นที่เล็กๆ โดยมีแรงบันดาลใจส่วนใหญ่มาจากผู้คนหรือเหตุการณ์ที่พบเจอในแต่ละวัน ทุกภาพวาดในห้องนิทรรศการนี้จึงเป็นเหมือนไดอารีบันทึกความสุขและความทรงจำของเธอ

‘Players’

“ความหลากหลายมันสวยงามมากๆ ไม่ว่าจะผู้คน หรือการดำเนินชีวิต เลยเป็นที่มาของคำว่า Players เพราะเรามองว่าทุกคนล้วนเป็นผู้เล่นบนโลกใบนี้ แล้วคุณเองก็ไม่ได้โดดเดี่ยวนะ” เหมือนอย่างคำโปรยของนิทรรศการที่ว่า ‘เราต่างก็เป็นตัวละครเอกในชีวิตของเราเอง และเป็น Player คนหนึ่งที่อยู่บนโลกใบนี้’

“แล้ว Monnnae เป็น Player แบบไหน” เราโยนคำถาม

“เราเองก็เป็น Player ที่ยังคงทำงานยังดำเนินชีวิตอยู่เหมือนกัน อาจจะไม่ใช่ศิลปินเบอร์ใหญ่แต่เป็น Player ที่ยังมีแพสชั่นในการวาดรูปอยู่ เลยอยากถ่ายทอดเรื่องราวที่พบเจอ แบ่งปันความสดใสให้ทุกคน”

เชื่อว่าหลายๆ คนที่ได้มาเดินดูไดอารีเล่มนี้คงได้นึกถึงตัวเองในบางช่วงเวลา หรือนึกถึงใครสักคนขึ้นมาในบางเหตุการณ์ และคงได้เห็นว่า จริงๆ แล้ว ‘ความสุขอยู่รอบตัว อยู่ที่เราจะมองเห็นมันหรือไม่ก็เท่านั้น’ และใครก็ตามที่มองเห็นก้อนความสุขนั้นก่อน ก็พบเจอความสดใสในวันนั้นก่อนเป็นธรรมดา เช่นเดียวกับศิลปินที่อยู่ข้างหน้าของเราในวันนี้

“เราดีใจที่เขามองเห็นสิ่งที่เราวาดแล้วแปรเปลี่ยนเป็นพลังใจ มันรู้สึกอบอุ่นมากจริงๆ” เธอทิ้งท้ายความรู้สึกไว้พร้อมกับความสดใสและรอยยิ้มประจำตัว