ว่ากันว่า ‘โลกนี้ไม่มีความบังเอิญ’ ถ้าเป็นเช่นนั้น อะไรทำให้ชีวิตคุณก้าวมาถึงจุดนี้ได้

“ผมรับราชการทหารบกจนติดยศพันตรี แล้วก็จับพลัดจับผลูไปเป็นนักบินเฮลิคอปเตอร์ ซึ่งเป็นอาชีพที่ไม่ค่อยมีคนไทยทำสักเท่าไหร่ ทั้งประเทศมีไม่ถึงร้อยคน ตอนนั้นผมอายุ 28-29 ปี ก็ตัดสินใจลาออกจากกองทัพ เพราะคิดว่าถ้าจะเริ่มต้นอาชีพใหม่ตอนอายุเท่านี้ ยังมีโอกาสเติบโตได้ และการเป็นที่ต้องการย่อมดีกว่าเป็นแค่ตัวเลือก

“ผมได้ทุนไปเรียนหลักสูตรนักบินพาณิชย์ตรี (เฮลิคอปเตอร์) ที่แคนาดาจนได้รับใบอนุญาตนักบินที่นั่น แล้วก็กลับมาสอบใบอนุญาตนักบินของไทย ทำงานให้บริษัทการบินเฮลิคอปเตอร์ในเขตพื้นที่ขุดเจาะน้ำมันของอ่าวไทย ระหว่างนั้นผมไปสอบใบอนุญาตนักบินของอเมริกาไว้อีกใบ เผื่ออนาคตอยากทำงานต่างประเทศ ช่วงนั้นผมไต่เต้าจากการเป็นนักบินผู้ช่วยจนได้เป็นกัปตัน ตอนนั้นคิดว่าถ้าเป็นกัปตันอย่างเดียวคงจะน่าเบื่อ ความที่ผมประทับใจครูสอนการบินที่ดูเก่งและรอบรู้ ผมเลยตั้งใจสอบเป็นครูการบินด้วย พอได้เป็นครูการบินสมใจ ทำให้ผมรู้ว่านี่คือการเปิดโลกทัศน์ตัวเองเยอะเลย เพราะได้ไปสอนตามประเทศต่างๆ รวมถึงทำให้ผมได้ไปทำงานที่ไนจีเรียด้วย”

คนส่วนใหญ่มักกลัวการเปลี่ยนแปลง

“เมื่อ 3 ปีก่อนตอนที่ผมไปสอนการบินอยู่ที่อเมริกา ได้เจอครูสอนการบินด้วยกันที่ทำงานให้กับบริษัทเฮลิคอปเตอร์ของอเมริกาที่ทำธุรกิจกับบริษัทน้ำมันที่ไนจีเรีย เขาชวนผมไปทำงานด้วยกัน ทีแรกใจก็คิดปฏิเสธ เพราะข่าวคราวของไนจีเรียดูเป็นพื้นที่อันตราย แต่ฟังไปฟังมารู้สึกชักสนุกและน่าตื่นเต้นดี ก็กลับมาปรึกษาครอบครัว

อาจเพราะผมเคยเป็นทหาร ตอนรับราชการก็เคยไปประจำอยู่ต่างจังหวัด คุณแม่ก็ชินกับการที่ผมไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่แล้ว “ส่วนภรรยา เราแต่งงานกันตอนผมเป็นนักบินแล้ว ซึ่งผมก็ทำงานต่างจังหวัดอยู่ดี ฉะนั้น การที่ผมจะไปทำงานต่างประเทศก็ไม่ต่างกับการไปทำงานต่างจังหวัด อันที่จริง ยิ่งเราอยู่ไกลกัน กลับได้วิดีโอคอลคุยกันทุกวันด้วยซ้ำไป ขอบคุณที่ครอบครัวเข้าใจว่านี่เป็นอาชีพที่ผมอยากทำ และก็สนับสนุนให้ผมได้ทำ

ความประทับใจที่สุดจากการใช้ชีวิตที่ไนจีเรีย

“มีวันหนึ่งที่ไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ผมซื้อเยอะเขาเลยแถมขนมปังแถวยาวๆ มาให้ 3-4 แถว พอขบวนรถบอดี้การ์ดติดอยู่ตรงประตูทางออก ผมเห็นเด็กอายุ 4-5 ขวบที่นั่งอยู่กับแม่ที่ริมถนน เขาวิ่งมาหยุดข้างรถทำปากเหมือนอยากจะขอกิน ผมจะเปิดหน้าต่างเอาขนมปังให้ ทีแรกบอดี้การ์ดห้าม แต่ผมสงสารเด็ก เขาเลยคอยดูความปลอดภัยให้ พอผมยื่นขนมปังให้ รอยยิ้มเด็กที่ได้รับอาหาร กอดขนมปังวิ่งกลับไปหาแม่ เป็นภาพที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ในขณะที่เด็กคนนี้ต้องมายืนขออาหารในประเทศที่ควรจะรวยติดอันดับโลก”

สำหรับไนจีเรีย คุณจะชวนคนที่อยากไปว่า

“ผมไม่ชวนครับ (หัวเราะ) ตอนผมเขียนหนังสือเสร็จ มีแฟนเพจส่งข้อความมาขอคำแนะนำ เพราะอยากไปเที่ยวไนจีเรียมาก ที่ผมไม่ชวนให้ไป เพราะที่นั่นยังถือว่าอันตราย ชีวิตความเป็นอยู่ค่อนข้างลำบาก ต้องปรับตัวมาก ถ้าอยากรู้จัก อยากเห็นไนจีเรีย อ่านหนังสือที่ผมเขียนก็พอครับ อ่านเอาสนุกๆ ก็พอ อย่าถึงต้องมาสัมผัสเองเลยครับ (หัวเราะ)”

ทำไมจึงอยากไปอาร์กติกหรือแอนตาร์กติกา

“ผมเคยดูสารคดีว่ามีเฮลิคอปเตอร์ที่ไปทำงานให้สองทวีป เลยอยากขับเฮลิคอปเตอร์ไปลงธารน้ำแข็งดูบ้าง ถือเป็นเป้าหมายชีวิตของผม ถ้ามีใครให้โอกาสจะรีบสมัครทันที เพื่อนผมที่เคยทำงานที่อาร์กติกเขาบอกว่า มันหนาวมากจนทนไม่ไหว ถึงจะเป็นพื้นที่ปลอดภัยกว่าไนจีเรีย แต่การใช้ชีวิตลำบากมาก แต่นักบินเฮลิคอปเตอร์เรารู้กันดีอยู่แล้วว่า พื้นที่ไหนที่จำเป็นต้องใช้เฮลิคอปเตอร์แปลว่าเป็นพื้นที่ที่รถยนต์เข้าไม่ถึง ตอนเป็นทหารผมได้รับการสอนมาว่า ‘เหนื่อยแค่ไหน อาบน้ำก็หาย’ ซึ่งมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ความลำบากเป็นแค่สิ่งที่เราคิดวาดภาพเฉยๆ ถ้าคิดว่าไม่ได้ลำบากอะไรมาก เราก็จะอยู่ได้ครับ ผมเชื่ออย่างนั้น”

ความฝันครั้งนี้จะเป็นจริงหรือไม่ คนไทยจะได้รู้จักดินแดนแห่งน้ำแข็งอย่างแอนตาร์กติกาที่อยู่ขั้วโลกใต้ และอาร์กติกที่อยู่ขั้วโลกเหนือผ่านประสบการณ์ชีวิตครั้งใหม่ของกัปตันนัทหรือเปล่า ต้องคอยติดตามกันต่อไป

เครดิตภาพ : คอลเลกชั่นภาพส่วนตัวของคุณธราพงษ์ รุ่งโรจน์