ให้ความชอบนำไป ใช้หัวใจนำทาง

เราขอแนะนำผู้ชายคนนี้ให้ทุกคนรู้จักก่อนว่า เขาเกิดและโตที่ จ.ระนอง รู้ใจตัวเองว่าชอบศิลปะตั้งแต่ช่วงมัธยมต้น จึงฝึกฝนเพิ่มเติมอย่างเป็นจริงเป็นจัง จนสามารถก้าวเท้าเข้าเมืองกรุงเพื่อศึกษาต่อในรั้วมหาวิทยาลัย สาขาศิลปกรรม แขนงออกแบบประยุกต์ศิลป์ได้สำเร็จ แต่ก็ต้องยอมรับว่าความเป็นเด็กต่างจังหวัดทำให้เห็นความแตกต่างด้านความรู้และทักษะของตัวเองกับเพื่อนค่อนข้างชัด มอสยอมรับว่าตอนนั้นเขากลายเป็นเด็กหลังห้องคะแนนรั้งท้ายอย่างไม่น่าแปลกใจ

แต่ดูเหมือนโลกใบนี้ยังใจดีอยู่บ้าง ในช่วงเวลาที่เขาแทบจะถอดใจกับสิ่งตรงหน้า โลกก็เหวี่ยงอาจารย์คนสำคัญที่เป็นอีกหนึ่งแรงผลักดันเข้ามาในชีวิตของมอส อาจารย์คอยให้ทั้งคำแนะนำ กำลังใจ ความรู้ พามอสเดินไปในเส้นทางที่โอบล้อมด้วยศิลปะในทุกวัน

พอได้เป็นลูกมืออาจารย์บ่อยขึ้น มอสก็เริ่มสั่งสมประสบการณ์จนชำนาญมากขึ้น เริ่มติดนิสัยการทำงานศิลปะอย่างสม่ำเสมอ ทุ่มเทเวลาให้งานมากกว่าเดิมหลายเท่า จนมีผลงานมากพอจะส่งเข้าประกวดและคว้ารางวัลแรกมาให้ตัวเองได้สำเร็จ

สุขที่ได้ทำ ทำเพื่อสร้างสุข

เสียงในสายบอกกับเราแบบหมดเปลือกว่า “วันที่ไปประกวดไม่มีอะไรเลย ตอนนั้นมีกล้องอยู่หนึ่งตัวเลยเอากล้องไปขาย เพื่อที่จะจ้างรถมาขนงานไปส่งประกวด วินาทีนั้นเราคิดแค่ว่าถ้าอยากลองจริงๆ ก็คงต้องแลก” มอสพิสูจน์แล้วว่าแม้จะมีข้อจำกัดมากมายในชีวิต แต่เขาก็คว้าทุกโอกาสไว้ด้วยมือเขาเองเสมอ

งานแรกที่ได้รางวัลมามีชื่อว่า ‘ของฝากจากทะเล’ เป็นผลงานที่มอสเก็บขยะวันละชิ้นจากทะเลใกล้บ้าน เพื่อนำมาปะติดปะต่อตัดแปะเป็นผลงาน จัดวางตามจินตนาการจนออกมาเป็นภาพบรรยากาศผืนน้ำและฟ้าครามที่เขาคุ้นเคย

“ต้องบอกว่างานของเราได้แรงบันดาลใจมาจากพี่ชายด้วยส่วนนึง พี่ชายเราเปิดร้านอาหาร บาร์ อยู่ที่เกาะพยาม แล้วเราเห็นเขาเอาไม้เหลือใช้ที่หาได้ตามชายทะเลมาตกแต่งร้าน” มอสย้อนความถึงไอเดียเริ่มต้นในการนำวัสดุเหลือใช้มาหมุนเวียนเป็นต้นทุนสร้างสรรค์สิ่งใหม่

ก่อนจะเล่าขั้นตอนการประกอบร่างชิ้นส่วนกระจุ๊กกระจิ๊กต่อว่า “ส่วนมากเราจะถนัดงานอิมโพรไวส์ เพราะต่อให้สเกตช์ไว้ พอถึงเวลาทำจริงๆ ความรู้สึกก็นำพาภาพในหัวทุกที” ก็อย่างที่เห็นในไอจีผลงานของเขาว่าไม่มีแพตเทิร์นซ้ำเดิมเลยสักชิ้น

พอเริ่มทำงานคอลลาจจากวัสดุเหลือใช้มากเข้า ก็เริ่มเห็นคุณค่าของสิ่งละอันพันละน้อยรอบตัวมากขึ้น สำหรับเขาทุกลวดลายทุกองค์ประกอบบนเศษกระดาษมีความสวยงามเสมอ หากถูกนำไปจัดวางไว้ถูกที่ถูกทาง “มันไม่ใช่แค่มุมมองทางวัตถุ แต่มันทำให้เรามองเห็นความงามเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในผู้คน สังคม เราจะเห็นว่าทุกสิ่งมีความสวยงามในตัวเอง ถ้าอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เหมาะสม”

เปลี่ยนเวลาว่างสร้างศิลปะ เปลี่ยนขยะเป็นความสวยงาม

เป็นระยะเวลากว่า 4 ปีแล้วที่เขาก้าวเท้าออกจากรั้วมหาวิทยาลัยสู่โลกความเป็นจริง ถึงอย่างนั้นศิลปะก็ยังคงอยู่กับเขาในทุกวัน แม้จะไม่ได้ประกอบอาชีพในเส้นทางสายนี้ต่อ แต่เขาไม่เคยหยุดสร้างผลงานเลยสักวัน นั่นยิ่งทำให้เราเข้าใจว่าเขาหลงใหลสิ่งนี้มาจากข้างใน

หลังเลิกจากงานประจำ มอสจะใช้เวลาหลังจากนั้นขลุกอยู่กับตัวเองในสตูดิโอ หลอมรวมศิลปะและสิ่งแวดล้อมให้กลายเป็นเรื่องเดียวกัน โดยนำเศษกระดาษเหลือใช้ใกล้ตัวมาเป็นวัสดุหลัก

“เวลาทำงานหนึ่งชิ้นเสร็จแล้วมีความสุข ก็คือจบแล้ว” คู่สนทนาเอ่ยถึง (มอสย้ำ) จุดยืนในการทำงานศิลปะกับเราเสมอว่า เขาทำเพราะมันได้ความสุขข้างใน และยินดีที่จะส่งต่อความสวยงามนั้นออกไปยังผู้พบเห็น ส่วนความสุขของเขาจบลงตั้งแต่กระบวนทำงานสิ้นสุดลง กำไรจากการขายเป็นแค่ผลพลอยได้เท่านั้น ตัวเขาเองไม่เคยคิดต่อถึงสเต็ปนั้นเลยด้วยซ้ำ

คงพูดได้ว่างานศิลปะของของมอสไม่ได้ทำเพื่อเลี้ยงชีพ แต่เพื่อหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณข้างใน “เรารู้สึกว่ามันมีความหมายทั้งกับตัวเราและคนอื่น อย่างแรกเลยเขามีความสุข แล้วงานของเราก็เป็นส่วนเล็กๆ ที่ทำให้เขาได้เห็นว่าวัสดุที่เราเลือกใช้สามารถเอามาทำงานศิลปะได้เหมือนกันนะ” แล้วมันน่ารักตรงที่พอคนรอบๆ ตัวรู้ว่าเขาใช้ซองจดหมาย กล่องขนม แก้วกระดาษมาตัดแปะ หลายๆ คนก็เริ่มเอากระดาษต่างๆ ที่ไม่ใช้แล้ว มาให้เขาถึงบ้านบ้าง ส่งมาบ้าง เพื่อให้มอสนำไปใช้เป็นวัตถุดิบในการสร้างงานศิลปะสีสันคัลเลอร์ฟูล

นอกจากความสวยงามแล้ว งานของมอสยังแฝงไว้ด้วยวิธีคิดและวิธีทำที่คอยอุ้มชูให้โลกน่าอยู่ขึ้น ทั้งมิติของผู้คน สังคม สิ่งแวดล้อม กลายเป็นอีกหนึ่งแรงบันดาลใจไม่รู้จบให้กับคนที่ได้พบเห็นชิ้นงานและสัมผัสเรื่องราวในกรอบสี่เหลี่ยมนั้น

“พอเริ่มหยิบจับจากของที่อยู่ใกล้ตัว ก็เริ่มรู้สึกว่าการจะมีความสุขกับงานที่ทำได้มันไม่ต้องไปไหนไกลเลย ไม่ต้องไปหาวัสดุไกลถึงทะเลด้วยซ้ำ เพราะก่อนที่วัสดุเหล่านั้นจะไปถึงทะเล มันก็อยู่รอบตัวเรามาก่อน อยู่ที่จะมองเห็นคุณค่าจากของเหล่านั้นรึเปล่า” เขาทิ้งท้ายบทสนทนาในวันนี้ ไว้พร้อมอีกหนึ่งแนวทางดีๆ ให้กับเรา