ทักทาย Warbie Yama

ก่อนเจ้าวอร์บี้จะเดบิ้วเป็น Line Sticker สุดไอคอนิคด้วยคาแรกเตอร์ก๊วนกวน เป็นที่นิยมของผู้คนทั่วโลก เจ้านกสีเหลืองตัวนี้สร้างและพัฒนามาจาก Short Film แอนิเมชั่น เรื่อง Cheez…z ผลงานธีสิส สมัยที่นอร์ธยังเป็นนักศึกษาปริญญาโทอยู่ที่สหรัฐอเมริกา

Cheez…z เรื่องราวระหว่างลุงยามะ ที่ต้องการเพียงถ่ายรูปนกน้อยตัวสีเหลืองชื่อว่า วอร์บี้ แค่รูปเดียว แต่ทำไมถึงยากขนาดนี้ ความวายป่วงจำต้องชิงไหวพริบเริ่มต้นขึ้น เพราะน้องไม่ยอมให้ถ่าย ลุงยามะเลยต้องใช้ขนมข้าวเกรียบกุ้งล่อ ซึ่งเผอิญเป็นขนมโปรดน้องด้วยน่ะสิ

ไอเดียเรื่องขอบอกว่า จริงๆ แล้วมีที่มาจาก ‘ลุง’ ก่อน ‘นก’ นอร์ธได้แรงบันดาลใจจากการพบเห็นคุณลุงญี่ปุ่น ใบหน้าอบอุ่นกำลังยืนถือกล้องเก่าๆ ด้วยรอยยิ้ม ช่วงระหว่างที่เขากับเพื่อนเดินเล่นแถว Japan Town ในซานฟรานซิสโก นอร์ธชอบคาแรกเตอร์ของลุงมาก จนต้องรีบกลับบ้านมาลองวาด ดีไซน์กระทั่งพัฒนาเป็นตัวละครคุณลุงชื่อ Yama หรือ ‘ยามะ’

ส่วน ‘นก’ ศิลปินเล่าย้อนไปช่วงวัยเด็ก เคยเลี้ยงนกกระจอกที่บาดเจ็บเพราะบินชนหน้าต่างบ้าน และปล่อยไปเมื่อมันหายดีแล้ว เพราะนกเป็นสัตว์จับตัวยาก กอดก็ไม่ได้ จะลูบหัวทีก็ดันกระโดดหนี ทำให้รู้สึกท้าทายหากจับความรู้สึกนี้มาถ่ายทอดเป็นเรื่องราวในแอนิเมชั่นของเขา

ผลงานชิ้นนี้นอร์ธทดลองเทคนิคใหม่คือ หลีกเลี่ยงความเป็น Realistic ด้วยการทำฉากลงสีเพ้นท์แบบ Artistic ในสไตล์ที่ชอบ ส่งให้งานชิ้นนี้พาเขากวาดรางวัลมากมาย ทำให้คาแรกเตอร์ทั้ง 2 ตัวนี้ออกสู่สายตาผู้คนเป็นครั้งแรก

เมื่อชีวิตนอร์ธขยับเข้าสู่การทำงานประจำที่ Nickelodeon Studio ใน L.A. เขาใช้วันหยุดสร้างสรรค์คาแรกเตอร์วอร์บี้ และเพิ่มตัวละครอื่นๆ ออกมาในรูปแบบ Line Sticker พัฒนาต่อมาเป็นคอมมิคลงโซเชียลมีเดีย นำเสนอเแง่มุม Positive โชว์ความน่ารัก สดใส เรียกรอยยิ้ม จนได้รับคำชมมากมายและกลายเป็นที่นิยมไปทั่วโลก

“ตอนที่ทำงานประจำ เรามีไอเดียที่อยากจะใส่ในแอนิเมชั่น แต่ทำไม่ได้ จนเราได้ลองสร้างตัวละครวอร์บี้ของเราเอง เราใส่สิ่งที่อยากใส่ได้เต็มที่ ไม่มีขีดกำจัด วอร์บี้เลยเต็มไปด้วยจิตวิญญาณและความตั้งใจของเราทั้งหมด”

‘วอร์บี้’ สะท้อนความเป็นมนุษย์

แอนิเมเตอร์ไม่ใช่แค่สร้างตัวละคร แต่ยังรวมถึงต้องสร้างสตอรี่เพื่อส่งเมจเสจไปถึงคนดูด้วย สำหรับนอร์ธแล้ว เรื่องราวที่นำมาเล่าล้วนหยิบจากประสบการณ์ในอดีต การกระทำวู่วามในวัยเด็กที่ตกผลึกได้เมื่อเวลาผ่านไป มาสร้างสรรค์เพื่อเป็นเครื่องเตือนใจตนหรือคนดู รวมทั้งโอบกอดผู้คนที่กำลังพบเจอสถานการณ์คล้ายๆ กัน ผ่านเรื่องราวซนๆ สดใสๆ

เราชอบคอมมิคของนอร์ธที่จัดแสดงภายในนิทรรศการ เพราะนอกเหนือเรื่องราวน่ารักๆ ตัวละครทั้งหมด ต่างมีสตอรี่พื้นหลังที่เกี่ยวโยงมาถึงพฤติกรรมในปัจจุบัน เช่น ตัวละครน้องหมาแบมบูที่ดูก้าวร้าวไปบ้าง เพราะอดีตเคยพลัดหลงกับชูชู เจ้าของแสนรัก น้องเลยต้องสร้างเกราะป้องกันตัวเพื่อใช้ชีวิตให้รอดเพียงลำพัง เราใช้เวลาซึมซับคอมมิคสักพักไปจนถึงงานชิ้นอื่นๆ ก็เข้าใจได้ว่านอร์ธอยากสื่อสารเรื่องใด

“คนเราต่างพบเจอเหตุการณ์และมีด้าน Broken ที่ต่างกัน สิ่งเหล่านั้นหล่อหลอมให้เติบโตมา มีการรับรู้และมีลักษณะนิสัยซับซ้อน ต่างกันออกไป การกระทำทุกอย่างจึงมีเหตุและผลเสมอ แทนที่เราจะใช้อารมณ์โต้ตอบกัน หากเปลี่ยนเป็นใช้ความเห็นอกเห็นใจ ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”

วอร์บี้และผองเพื่อนจึงไม่ใช่แค่แอนิเมชั่นสำหรับเด็ก แต่เป็นภาพสะท้อนความเป็นมนุษย์ที่ให้มนุษย์ด้วยกันเองได้เข้าใจมุมมอง บริบทที่แตกต่างจากตน เพื่อยอมรับกันและกัน

บทไม่มี เราสื่อสารกันที่ท่าทาง

งานของนอร์ธตั้งแต่ แอนิเมชั่นเรื่องสั้น สติ๊กเกอร์ไลน์ มาจนถึงคอมมิคแทบจะไม่มีบทสนทนาระหว่างตัวละคร เขาเน้นเพียงสีหน้าและท่าทางเพื่อสื่อสารออกไปเท่านั้น นอร์ธบอกว่า วิธีนี้ยากกว่าคอมมิคที่มีบทพูดเสียอีก ส่วนเราในฐานะคนดูกลับชอบวิธีการเล่าของนอร์ธ เพราะเราสามารถคิด จินตนาการไปกับสตอรี่ได้อย่างอิสระ และยังปล่อยให้เราได้สังเกตดีเทลต่างๆ เพื่อตีความไปตามความเข้าใจของเราเอง

ลองทำเลย! ง่ายๆ หมูๆ

เราฟังนอร์ธเล่าเรื่อง จนอยากจะลองทำแอนิเมชั่นเองดูบ้างละ แต่ไม่รู้ควรเริ่มต้นจากอะไร “ลองทำเลย เนี่ยพิเศษสุดแล้ว” นอร์ธพูดขึ้นมาทันที ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ? เราถามกลับ นักแอนิเมเตอร์อารมณ์ขันเลยขยายความให้ฟังต่อ “ลองเริ่มทำแบบ stop motion ก่อน ง่ายมาก ตอนที่เราลองครั้งแรก เราปั้นดินน้ำมัน ปั้นแล้วก็เอากล้องดิจิทัลถ่ายทีละช็อตไปเรื่อยๆ หรือก่อนหน้านั้นอีก เราชอบวาดรูปที่หัวมุมกระดาษ แล้วทำเป็น Filpbook สิ่งที่เราจะบอกก็คือว่า ตอนนี้ทุกอย่างมันง่ายขึ้นแล้ว จะวาดรูปตัดกระดาษเป็นรูปปลา ทาสีฉากเป็นน้ำ แล้วถ่ายภาพทีละช็อตเป็นปลากำลังว่ายน้ำอยู่ก็ได้ เป็นวิธีการเริ่มต้นที่ง่ายสุดและทำได้จริง ถ้าทำแล้วมีความสุข รู้สึกว่าใช่ อยากต่อยอดเป็นอาชีพ ค่อยไปเรียนเพิ่มเติมเอา”

นอร์ธแอบเผยเคล็ดลับเพิ่มพูนการเรียนรู้ที่ดีคือ ดูเทศกาลภาพยนตร์แอนิเมชั่นบ้าง เพื่อศึกษาผลงานที่มีคุณภาพที่ดีต่อการสร้างมาตรฐานให้งานของเรา และถ้ามีโอกาสลองเดินเข้าไปถามคนทำงานด้านนั้นๆ แล้วนำสิ่งที่ได้มาต่อยอดพัฒนาทักษะของเราอยู่เรื่อยๆ

วาดแบบ ‘Loose’

เคล็ด (ไม่) ลับนอร์ธใช้เป็นประจำ คือ ‘วาดแบบ loose’ ที่แปลว่า วาดออกมาเลยแบบไม่ต้องคิด อย่างการทำสตอรี่บอร์ด นอร์ธก็ใช้ความ Loose เขาย้ำเลยนะ ว่าวาดออกมามากเท่าไหร่ยิ่งดี

“เพราะไอเดียที่ดีมักมาในเวลารวดเร็ว รีบวาดเอาโครงสร้างออกมาก่อน ถ้าจมอยู่กับการลงดีเทลมากเกินไปในแต่ละ panel อะ มันจะเบรคเรา ไอเดียที่ผุดเข้ามาในหัวจะหายไปหมด ยิ่งถ้าเราอยู่ในช่วงเริ่มต้นทำ อย่ากังวลเยอะ สิ่งสำคัญที่ควรเน้น คือภาพรวมของเราก่อน วาดหยาบๆ เลย เสร็จปุ๊ปก็ค่อยมาลงดีเทลเพิ่ม ตัดตรงนี้ทีหลังก็ไม่เสียหาย สิ่งนี้ล่ะที่เรียกว่า Animation is Life ที่จะสร้างคุณภาพที่ดีให้กับชิ้นงานด้วย”

ถ้าคิดสตอรี่ไม่ได้ล่ะ? “จริงๆ เราอาจเริ่มต้นด้วยการมองเรื่องราวเล็กๆ รอบตัวตามที่ชอบ หยิบออกมาแล้วค่อยไปต่อยอดต่อ สมมติว่าเราชอบแมว เอ๊ะ อยากให้แมวตัวนี้กระโดดไปตรงนี้ให้มันกินขนม ยังไม่ต้องคิดสตอรี่ซับซ้อน เนี่ย ก็ได้เรื่องราวละ”

นอกจากนอร์ธจะเป็นศิลปินที่มีพลังบวกเต็มเปี่ยม เขายังเป็นผู้สอนที่จริงใจอีกด้วย เพราะระหว่างสัมภาษณ์ นอร์ธเดินไปหยิบขวดน้ำเพื่อสาธิตวิธีการให้ดูกันจริงจังเลยทีเดียว

“ขวดที่เราถืออยู่ ถ้าวางไว้เฉยๆ มันก็ไม่เกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าจับขวดแล้วลองให้มันเดินแบบไหนก็ได้ พร้อมกับถ่ายภาพมันไปด้วยทีละช็อต จะเห็นมือก็ไม่เป็นไรทำให้ตัวเองดูไปก่อน หรือแอดวานซ์ขึ้นหน่อย หาถุงมือเขียวมาใส่ แล้วจับขวดถ่ายไปเรื่อยจนได้ช็อตภาพที่ต้องการ เอามาดูโอเค เราอาจจะคิดว่า ไหนลองมารีทัชเอามือเราออกไปสิ เนี่ย เทคนิคต่างๆ มันจะเริ่มเข้ามาให้เราได้ลองเรียนรู้ เราอยากบอกว่าตอนทำอย่าคิดมาก ไม่งั้นงานไม่เกิด ทำๆ เอาสนุกแล้วต้องมีความสุขด้วยนะ อย่างอื่นค่อย icing on the cake เอา แอนิเมชั่นมันก็แค่นี้ล่ะ”

ละทิ้งความกังวล คงหัวใจเป็นเด็กเสมอ

ครั้งหนึ่งนอร์ธเคยเกิดอาการวาดไม่ออกเพราะคิดและกังวลมากไปจนถึงขั้นกลัวกระดาษเปล่า นอร์ธบอกกับเราว่า มีช่วงหนึ่งที่ลายเส้นของเขาแข็งขึ้นเรื่อยๆ เพราะมัวยึดติดกับคำว่า ต้องเพอร์เฟค เขาไม่สนุก ไม่มีความสุขและไม่รู้สึกเป็นอิสระอีกต่อไป

จุดเปลี่ยนครั้งสำคัญคือการเป็นอาสาสมัครสอนเด็กไทยและลูกครึ่งที่วัดไทย ใน L.A. เมื่อเด็กเข้ามาในคลาส เขาก็ปล่อยให้เด็กๆ วาดรูปตามจินตนาการเต็มที่ ส่วนนอร์ธทำเพียงแค่แนะนำเพิ่มเติมเท่านั้น

“พอเราเห็นภาพเด็กเริ่มจับปากกาแล้วก็วาดเลย เราแบบ เห้ย นี่เราไม่ได้สัมผัสอะไรแบบนี้มานานมากแล้วนะ ตั้งแต่ทำงานประจำมา คือเด็กอ่ะ เขาวาดลงไปเลย ไม่เห็นต้องมานั่งคิดอะไรแล้วเขาก็ได้รับความสุขกลับมา ต่างจากเราที่กว่าจะเริ่มที ก็กังวลอยู่งั้น นี่เราแพ้เด็กนะเนี่ย” นอร์ธเล่าไปหัวเราะไป

เพราะการเป็นผู้ใหญ่ย่อมมาพร้อมกับภาระและหน้าที่ ซึ่งล้วนทำให้ความเป็นเด็กในหัวใจของเราลดลงไปเรื่อยๆ นอร์ธตั้งคำถามกลับชีวิตที่ผ่านมาว่า การเป็นผู้ใหญ่มันไม่คู่ควรกับความสุขเลยหรือ ทำไมต้องจมอยู่กับความคิดมาก สิ่งนี้มันก่อผลกระทบกับทุกด้านของชีวิตเกินไปหรือเปล่า?

“ตัวเรากำลังเป็นอะไรเนี่ย ทำงานเหมือนเครื่องจักรเลย วลี Don’t grow up, it’s a trap เลยเริ่มมีความหมายกับเรามากขึ้น พอเราเริ่มตกผลึกได้ การเติบโตเป็นผู้ใหญ่มันไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดี แต่มันเป็นเรื่องของจิตใจมากกว่า เรารู้ตัวแล้วว่าติดกับการตีกรอบความคิดมากไป ก็ลองปล่อยๆ สิ่งที่ไม่จำเป็น คิดในแง่บวก ผลคือเรากลับมาสนุกกับการใช้ชีวิต การทำงานและมีความสุขขึ้นเยอะเลย”

นิทรรศการครั้งนี้เปรียบเหมือนการเดินทางที่นอร์ธใช้ทั้งความ Loose และอิสระ ปลดปล่อยไอเดียออกมาจนเกิดเป็นงานสุดยิ่งใหญ่ที่นอร์ธเองก็คาดไม่ถึงว่าจะขยายไปได้ไกลถึงขนาดนี้ เขายกความดีความชอบให้กับศิลปินทุกๆ คน ที่ร่วมเป็นส่วนหนึ่งต่อการสร้างผลงานเพื่อนิทรรศการครั้งแรกของเขา

นอร์ธทิ้งท้ายให้เราฟังว่า “สุดท้ายแล้วไม่สำคัญว่าคนดูจะได้รับสารมากหรือน้อยเพียงใด แต่สิ่งที่พวกเขาจะได้รับกลับไปคือการเดินออกจากหลุมความคิดมาก แทนที่มันด้วยรอยยิ้ม และหัวใจที่ยังเป็นเด็กจากเรื่องราวและตัวละครของเขาก็เพียงพอแล้ว”

แค่คุณยิ้ม รอยยิ้มนั้นก็สามารถเข้าทลายกำแพงต่างๆ ในใจของคุณได้แล้ว อย่างน้อยนอร์ธก็เชื่อแบบนั้น