ถ้าชอบก็จะจับทางได้เองแหละ!

ไอซ์เติบโตมากับสังคมไร่สวนเรือกนา เธอไม่คุ้นเคยกับวิวบ้านไม้ริมน้ำและวิถีชุมชนที่สัมพันธ์กับน้ำเลย จนได้เข้าเรียนที่คณะวิจิตรศิลป์ สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์

ระหว่างเรียนไอซ์มีโอกาสได้ไปนั่งเล่นอยู่ริมน้ำหลายครั้งหลายครา เพราะใกล้ๆ กับคณะมีชุมชนริมน้ำคลองมหาสวัสดิ์ เธอทั้งไปนั่งวาดรูปส่งในวิชาเรียนและไปนั่งพักใจยามเครียดจนผ่อนคลาย ซึ่งความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเมื่อไอซ์ฟังเสียงน้ำกระทบใต้ถุนบ้านและให้อาหารปลา ไอซ์เลยผูกพันกับชุมชนริมน้ำแห่งนี้มากที่สุดด้วย

ไอซ์หลงใหลในตัวบ้านที่ซ้อนทับกันเป็นคอลลาจ มีร่องรอยผุพังเป็นหลักฐานของกาลเวลา และหากสังเกตให้ดี บ้านเรือนในชุมชนหนึ่งๆ จะมีลักษณะร่วมกัน ไอซ์เลยตื่นเต้นทุกครั้งเวลาแวะไปดูชุมชนใหม่ๆ และจะออกสำรวจชุมชนเสมอเมื่อมีโอกาส

งานของไอซ์เป็นผลพวงมาจากความรู้สึกประทับใจนี้ เธออยากใช้ศิลปะสื่อสารความรู้สึกที่เธอมีต่อชุมชนริมน้ำอย่างตรงไปตรงมา ซึ่งมันล้นออกมาจากผลงานจนเราและผู้ใช้อินสตาแกรมคนอื่นเห็น และคนส่วนใหญ่คอมเมนต์เป็นเสียงเดียวกันว่า ศิลปะของไอซ์ดึงเสน่ห์ของชุมชนริมน้ำออกมาได้อย่างสวยงามจนอดชมไม่ได้ การันตีด้วยยอดดูหลักล้านจากคลิปในอินสตาแกรมของไอซ์เลย

“เรามองบ้านแล้วเห็นการผ่านของเวลา เห็นถึงอดีต เห็นความที่มันค่อยๆ เสื่อมสลาย แต่โดยรวมมันคือความสวยงามสำหรับเรา คนอื่นมองแล้วคิดยังไงกับมันก็ไม่รู้ แต่สำหรับเรา เรารู้สึกว่ามันสวย เราเลยทำงานออกมาให้เหมือนที่เรารู้สึก”

ธีสิสเจ้าปัญหา

งานชุมชนริมน้ำชิ้นแรกที่ไอซ์ทำคือธีสิสที่ชื่อว่า ‘ความงามในความเสื่อมสลาย’ เธอถ่ายทอดวิถีชีวิตริมน้ำของคนไทยและชุมชนแออัดของกรุงเทพฯ ผ่านศิลปะเทคนิคผสมและวัสดุที่หลากหลาย ไอซ์ฝึกฝนทักษะเหล่านั้นมาตลอดหลายปีที่เรียนคณะวิจิตรศิลป์

“ตอนปี 1 เทอม 2 มีวิชาองค์ประกอบศิลป์ ซึ่งจะได้ทดลองทำผลงานที่ไม่ใช่การวาดภาพ แล้วเราไปตลาดท่านา ตรงนครชัยศรี มันเป็นชุมชนเก่า เราก็เลือกที่จะทำบ้าน โดยเอากระดาษมาแปะซ้อนๆ กัน นั่นเป็นจุดเริ่มต้น”

นอกจากนั้นหลักสูตรของคณะเน้นศิลปะแบบไทยเป็นหลัก ไอซ์เลยจัดองค์ประกอบศิลป์แบบไทยสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นหรือช่วงรัชกาลที่ 1 – 3 โดยอิงจากประติมากรรมนูนต่ำที่เห็นได้ตามฝาผนังวัด ซึ่งถึงแม้นูนจากพื้นหลังแต่ก็ยังต้องมองผลงานจากด้านหน้าเท่านั้น มองจากด้านข้างไม่ได้ และสร้างระยะใกล้-ไกลของผลงาน โดยวางบ้านที่อยู่ใกล้อยู่ด้านล่างของภาพ ส่วนบ้านที่อยู่ไกลอยู่ทางด้านบนของภาพ

ไอซ์บอกว่าตั้งแต่รัชกาลที่ 4 เป็นต้นไป ประเทศไทยมีการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกับต่างชาติมากขึ้น อิทธิพลของความสัมพันธ์ระดับนานาชาตินั้นส่งผลถึงงานศิลปะให้มี Perspective มากขึ้นตามลักษณะของศิลปะแบบตะวันตก

ไอซ์ประยุกต์ใช้วัสดุหลายประเภทมาสร้างสรรค์งานศิลปะ เธอเป็นคนชอบดูคลิป D.I.Y. เกี่ยวกับโมเดลบ้านอยู่แล้ว เพราะชื่นชมการนำวัสดุเหลือใช้หลายประเภท ซึ่งไม่น่าจะเข้ากันได้มาสร้างสิ่งใหม่ งานของไอซ์เลยตั้งต้นจากขยะไม้จากโรงงานอุตสาหกรรมใกล้สถาบัน พอจะทำชุมชนริมน้ำที่บ้านส่วนใหญ่เป็นเรือนไม้ เศษไม้เลยเป็นส่วนประกอบหลักของงาน และกระดาษแข็งก็เป็นอีกหนึ่งวัสดุที่ไอซ์ซื้อมาใช้เยอะ

งานธีสิสของไอซ์ยังติด 1 ใน 4 ศิลปนิพนธ์ที่ดีที่สุดของสถาบัน และได้จัดแสดงในงานนิทรรศการศิลปนิพนธ์ยอดเยี่ยม ซึ่งเป็นงานที่ศิลปนิพนธ์ที่ติดอันดับจากหลายสถาบันจะมาร่วมจัดแสดงงานกันที่หอศิลป์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ

ปีนเขาลูกที่ชอบจะไปยากอะไร

ไอซ์เรียนจบช้า 1 ปี เพราะธีสิส เธอเล่าว่าตอนไปเสนอหัวข้อกับอาจารย์นั้นถือว่าผ่านง่ายมาก แต่งานดันเสร็จยาก ไอซ์ใช้เวลาเกือบทั้งเทอมเพื่อจะทำศิลปะนิพนธ์ชิ้นนี้ให้เสร็จ จนเธอต้องเลื่อนการจบการศึกษาออกไป

“เราไม่อยากทำชุ่ยๆ ให้จบทัน เลยยอมจบช้าเพื่อจะได้ตั้งใจทำงาน”

ปัจจุบันไอซ์เก็บเกี่ยวประสบการณ์จากงานของตัวเอง และพัฒนาฝีมืออยู่ตลอด งานชิ้นหลังๆ กินเวลาราว 2 เดือนกว่า ซึ่งไอซ์บอกว่าเธอกำลังพยายามเร่งสปีดตัวเองอยู่

“เราพยายามพัฒนาให้มันเร็วขึ้น ในอนาคตมันจะเร็วกว่านี้”

ส่วนความไม่แข็งแรงของผลงานก็เป็นอีกหนึ่งอุปสรรคที่เธอก้าวข้ามมาได้ จากงานธีสิสของเธอที่เป็นผลงานลอยตัว ตอนนี้มีพื้นหลังเป็นที่ยึด แต่ไอซ์อยากใช้ลูกเล่นกับการยึดติดของวัสดุมากกว่านี้ อย่างการใช้ลวดขึงผลงานให้เป็นเทคนิคศิลปะอีกรูปแบบหนึ่ง เพิ่มเติมจากการใช้กาวติดแบบง่ายๆ

ระหว่างที่คุยกันน้ำเสียงของไอซ์ราบเรียบตลอดเวลา แต่เรารับรู้ได้ว่าเธอเป็นคนมั่นใจในตัวเองและมี Self-esteem สูง จากเนื้อหาในคำพูดของเธอ ถึงแม้ไอซ์พูดติดตลกว่างานทุกชิ้นยากจนเหมือนปีนเขาลูกใหม่ทุกชิ้น แต่ไอซ์ก็รู้ว่าต้องทำอะไรเธอถึงจะได้พลังใจกลับมาลุยงานต่อ

“เราไม่ได้สำรวจชุมชนทุกครั้งก่อนเริ่มงาน แต่ถ้าจะให้งานมันดีก็ต้องไป”

ไอซ์เคยไปนั่งเฝ้าพระอาทิตย์ตกที่ชุมชนริมน้ำด้วย สายตาช่างสังเกตของเธอเก็บตกทุกรายละเอียดและเฉดสีที่เปลี่ยนแปลงตามการขยับของเข็มนาฬิกา แล้วจดจำความรู้สึกนั้นมาใส่ในผลงานของตัวเอง

ภาพฝันวันสิ้นโลก

ไอซ์ไม่ได้คิดทำผลงานขายแต่แรก แต่งานของเธอก็ขายออกตั้งแต่ชิ้นแรกที่งานศิลปนิพนธ์ โดยที่ไอซ์ไม่ได้มีโอกาสบอกลามันด้วยซ้ำ เพราะมีแค่สายจากเจ้าหน้าที่โทร.เข้ามาแจ้งว่างานของเธอถูกซื้อไปแล้ว

หลังจากเรียนจบไอซ์ทำงานศิลปะเทคนิคสื่อผสมเกี่ยวกับชุมชนริมน้ำขาย เธอทำงานของลูกค้าออกมาโดยไม่ละทิ้งตัวตนของตัวเอง และยึดมั่นในการสื่อสารความหลงใหลของตัวเองผ่านผลงาน ซึ่งนั่นแหละที่ทำให้งานของเธอมีเสน่ห์

งานศิลปะของไอซ์แต่ละชิ้นมีมูลค่าไม่น้อย โดยเฉพาะค่าแรงที่ไอซ์ทุ่มเทให้กับผลงาน จนถึงตอนนี้เธอเลยยังไม่มีผลงานของตัวเองในครอบครอง มีแต่ทำงานส่งลูกค้าเท่านั้น แต่ไอซ์ก็อยากจะทำงานให้ตัวเองสักชิ้น ซึ่งไอซ์ตั้งใจเอาไว้ว่ามันต้องสดใหม่ ดูแล้วไม่เบื่อ

ไอซ์ยกตัวอย่างว่าเธออยากเล่าเรื่องราวหลังวันสิ้นโลกที่ซึ่งเมืองเต็มไปด้วยซากปรักหักพังจนไม่เหลือเค้าเดิม แต่ก็มีดอกไม้และพืชนานาพันธุ์เติบโตจากรอยแตกของคอนกรีต ส่วนผู้คนก็กลายพันธุ์ร่วมกับสัตว์

ฟังดูแล้วหลายคนคงสงสัยว่า ทำไมภาพฝันเหล่านั้นถึงมาจากศิลปินคนเดียวกับที่สร้างภาพชุมชนริมน้ำแสนสวย แต่ไอซ์บอกว่าธรรมชาติของเธอคือการมองหาความสวยงามในความผุพังอยู่แล้ว ตอนเด็กๆ แม้แต่รอยแตกบนกำแพงก็กลายเป็นรูปคนและสัตว์ที่ให้ความบันเทิงกับเธอได้

พอรู้อย่างนั้นเราก็ชักอยากจะเห็นว่าวันสิ้นโลกของไอซ์จะสวยงามขนาดไหน เพราะสิ่งที่น่าสนใจไม่ใช่แค่ความสามารถทางด้านศิลปะของไอซ์ แต่เป็นความรู้สึกของเธอที่ไม่รู้จะนำทางเราไปตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดของภาพแบบไหนอีก