อาการไข้เอมิลี

Emily Cooper ย้ายจากชิคาโกไปทำงานที่ปารีส สาวอเมริกันวัย 29 ต้องเผชิญหน้ากับสังคมที่ไม่คุ้นเคย ขณะเดียวกันก็ต้องผจญกับเพื่อนร่วมงานตัวแสบและรักใหม่ต่างวัฒนธรรม

สรุปอย่างสั้นว่านั่นคือพล็อตเรื่องของซีรีส์ลูกรักของ Netflix ซึ่งบางส่วนก็ดูไปก็ก่นด่าไปว่ามันไม่จริ๊ง! มันผิด! ปารีสไม่ได้เป็นอย่างน้านน…นน ฝ่าย Lily Collins ผู้รับบทเป็นเอมิลีก็บอกว่าขึ้นเครื่องบินทีไร เป็นต้องเจอแอร์โฮสเตสมากรี๊ดใส่ว่าชอบซีรีส์เรื่องนี้มาก สาวๆ แห่กันแต่งตัวตามเอมิลีจนกลายเป็นแฟชั่นไอคอน ซึ่งจะดีจะชั่วอย่างไรก็ตาม สุดท้ายซีรีส์ก็มีคนดู 58 ล้านคนทั่วโลก ได้เข้าชิงรางวัลลูกโลกทองคำและเอ็มมีอวอร์ด

ส่วนชาวปารีสมองเห็นเอมิลี คูเปอร์เป็นดั่งโจน ออฟ อาร์คที่โผล่มากอบกู้ชาติ ท่ามกลางวิกฤตการท่องเที่ยวอันถดถอย เป็นต้นว่า Terra Nera ร้านอาหารอิตาเลียนในย่านที่เอมิลีพักอยู่ (ซึ่งในเรื่องเปลี่ยนเป็นชื่อร้าน Les Deux Compères ให้ฟังดูฝรั่งเศสจ๋า) กลายเป็นจุดเซลฟี่ของนักท่องเที่ยวจนเจ้าของร้านออกเมนูใหม่ ‘Emily in Paris’ ส่วน La Boulangerie Moderne ร้านเบเกอรีที่เอมิลีไปซื้อ un pain au chocolat ก็ทำให้ครัวซองต์ช็อกโกแลตยอดขายดีเป็นเททิ้งแม่น้ำแซน

Elle เวอร์ชั่นฝรั่งเศสทำคอลัมน์ชี้เป้าให้แฟนๆ ตามไปซื้อทุกชิ้นที่เอมิลี่ใส่ ตั้งแต่หัวจรดเท้า และข้อมูลของ Google เปิดเผยว่ามีการเสิร์ชคำค้น ‘Emily in Paris’ เพิ่มขึ้น 147% และ ‘how to move to Paris’ เพิ่มขึ้น 100% ในช่วงเดือนตุลาคมถึงพฤศจิกายน 2020 ที่ซีซั่นแรกออกฉาย

อาการป่วยปารีส

ในปี 2004 วารสารทางจิตเวช Nervure ตีพิมพ์ข้อมูลถึงอาการที่เรียกว่า Paris Syndrome เป็นครั้งแรก ผู้ป่วยจะมีอาการหลอน วิตกกังวล วิงเวียน เหงื่อกาฬแตกพลั่ก อาเจียน บุคลิกวิปลาส (รับรู้ตนเองผิดไปจากความจริง รู้สึกเหมือนแยกออกไปจากร่างกายตนเอง) ฯลฯ

อาการนี้พบในนักท่องเที่ยวเอเชียซึ่งมีแนวโน้มว่าจะชื่นชมยกย่องวัฒนธรรมฝรั่งเศส อาทิ นักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่น จีน สิงคโปร์และเกาหลี ซึ่งไปเที่ยวปารีสแล้วช็อกไปกับภาพความเป็นจริงที่ไม่ได้เหมือนอย่างที่คิด แต่ปารีสเป็นอย่างที่ Anaïs Bordages และ Marie Telling ชาวปารีสที่แท้ทรูเฉลยไว้ในคลิปรีแอ็กชั่นที่ทั้งฮา แสบและแซบ ‘Parisians React To Emily In Paris’ ในช่องยูทูบ Still Watching Netflix เป็นต้นว่า

ถ้านักท่องเที่ยวคาดหวังว่าจะได้รับการบริการอย่างดีเยี่ยมจากร้านรวงต่างๆ แต่ “ลูกค้าไม่ใช่พระเจ้าในปารีสค่า” คุณมารีกล่าว “คนเสิร์ฟที่ปารีสไม่ได้ทำงานเพื่อเอาทิปส์ ที่นี่เรามีกฎหมายแรงงาน (ซึ่งทำให้คนทำงานได้ค่าตอบแทนดีอยู่แล้ว)” ถนนหนทางก็ไม่ได้น่าอภิรมย์ที่จะเดิน อย่างเอมิลีที่ไปวิ่งจ็อกกิ้งแล้วเจอผู้ชายยืนฉี่ข้างถนน ครั้นจะข้ามถนนก็เสี่ยงว่ารถจะคาบไปเฝ้ายมบาล “นั่นใช่เลย รถที่ปารีสฆ่าคุณได้” คุณ Anaïs กล่าว

ถ้าแต่งตัวจัดเต็มให้สมกับไปที่เยือนเมืองหลวงแฟชั่นโลก ทว่าในสายตาคนปารีสจะมองว่าคุณเป็น “พวกเศรษฐีใหม่” คุณ Anaïs ขยายความว่า “ใครใส่รองเท้าส้นสูงออกมาเดินในปารีสน่ะได้ไปนอนแซ่วในโรงพยาบาลแล้ว ถนนในปารีสปูหินลูกเต๋าทุกที่” และการทำตัวเป็นแฟชั่นนิสตาจะทำให้คุณโดนล็อกเป้าโดยแก๊งล้วงกระเป๋า “นั่นจะเป็นอะไรที่ปารีสมากเลย” คุณ Anaïs กล่าว “อย่างน้อยก็ลองได้สัมผัสความรู้สึกว่ามีมือใครก็ไม่รู้อยู่ในกระเป๋ากางเกง (หรือกระโปรง) ดูบ้าง ซึ่งเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยสุดๆ”

ถ้าอยากไปเดินสูดอากาศปลอดโปร่งริมแม่น้ำแซน สิ่งที่คุณจะได้เจอคือ “น้ำในแม่น้ำแซนไม่ใช่สีน้ำเงิน สีไม่ออกเขียวด้วยซ้ำ มันเป็นสีโคลนขุ่นๆ อย่างกับเต็มไปด้วยขยะปนเปื้อนกัมมันตภาพรังสี แล้วก็ไม่ควรลงไปดำน้ำในแม่น้ำแซน” คุณ Marie บอก “ดำไปก็ตายน่ะ” คุณ Anaïs ต่อให้

ถ้าหวังว่าจะได้ไปทำงานที่ปารีส ได้อยู่ห้องพักอย่างเอมิลีที่ในซีรีส์เรียกว่า ‘chambre du bonne’ ห้องอันกว้างขวาง เป็นสัดส่วนและเห็นวิวเหนือหลังคาทั้งเมือง ซึ่งเอมิลีไปยืนชมวิวแล้วปรารภว่า ‘รู้สึกอย่างกับ Nicole Kidman ในหนัง Moulin Rouge เลยแน่ะ’ แต่คุณ Marie สาธยายความเป็นจริงว่า “chambre du bonne ของจริงเป็นห้องเล็กมากเล็กขั้นสุดที่คุณต้องทั้งกิน นอน อาบน้ำในพื้นที่เดียวกัน แล้วก็ไม่มีทางได้หน้าต่างถึง 3 บานแน่ๆ ถ้าโชคดีคงได้หน้าต่างกว้างๆ สักบานหรอก อ้อ แล้วสมัยก่อนเขาตัดหัวคนไป 2 คนนะที่ Moulin Rouge นี่เรื่องจริง!”

ยาสลายอาการมโน

ไปเที่ยวแล้วผิดหวังว่ามันไม่เห็นจะสวย ไม่เห็นจะดีอย่างที่เห็นในหนังในละคร หรืออยากจะยุติการผลิตซ้ำภาพเหมารวมของวัฒนธรรมต่างๆ นั้น ป้องกันและหยุดยั้งได้ด้วยสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่า ‘รีวิว’

การรีวิวในโลกออนไลน์มีอานุภาพระดับปฏิวัติอุตสาหกรรมท่องเที่ยว โรงแรมและบริการไปทั้งโลก โดยเฉพาะในกลุ่มคนเจนวายและเจนซีที่มีความเชื่อถือต่อสื่อในระดับต่ำ แต่จะเชื่อคนใกล้ตัวหรือรีวิวจากผู้ใช้งานจริงสูงมาก แต่รีวิวที่มีแต่แง่บวก อะไรๆ ก็ดีไปหมดเลยกลับจะสร้างผลลบให้นักท่องเที่ยวรู้สึกว่าจ้างคนมารีวิวเหรือเปล่า แต่ครั้นโรงแรมที่พักหรือบริการไหนที่ไม่หือไม่อือกับรีวิวแง่ลบเลย นักท่องเที่ยวจะรู้สึกว่าทำไมไม่ใช้โอกาสนี้ออกมาชี้แจงข้อเท็จจริง เก็บงำความบ้งอะไรไว้หรือเปล่า ซึ่งจะมีผลให้นักท่องเที่ยวเลือกไปเที่ยวที่อื่นดีกว่า

การรีวิวหรือคลิปรีแอ็กชั่น (ซึ่งยุคนี้รีแอ็กได้ทุกอย่าง ตั้งแต่เพลงเคพ็อพไปจนถึงสถานที่ท่องเที่ยว) ทำให้นักท่องเที่ยวได้เปิดรับข้อมูลหลากหลายจากหลายๆ ทาง ไม่ใช่ข้อมูลทางเดียวแบบในอดีตที่สื่อนำเสนอข้อมูลเช่นไรมา ก็ไม่มีช่องทางให้ผู้ใช้งานจริงมาคอมเมนต์ให้ข้อมูลอีกแบบหนึ่งได้

การรีวิวจึงเป็นเหมือนยาป้องกันอาการผิดหวังจนช็อกที่นักท่องเที่ยวควรบริโภคก่อนออกเดินทาง เหมือนก่อนจะไปแอฟริกาก็ควรฉีดวัคซีนไข้เหลืองฉันใดก็ฉันนั้น หรืออีกทางหนึ่งคือไปเที่ยวและสัมผัสเมืองอย่างที่มันเป็น ไม่ใช่ไปเที่ยวเมืองอย่างที่คิดว่ามันจะเป็น

อย่างที่คุณ Marie กล่าวตั้งแต่ประโยคแรกต้นคลิปว่า “ปารีสไม่ใช่เมืองโรแมนติกอะไรใดๆ ทั้งสิ้น” และประโยคปิดท้ายของเธอคือ “ไม่ต้องมาเที่ยวปารีสกันหรอก เรามีนักท่องเที่ยวเยอะมากจนสภาพจิตบ้งไปหมดแล้วค่ะคุณ”

ที่มา: https://www.youtube.com/watch?v=M4vKBDZtLgY
https://union.co/articles/importance-of-reviews-for-travel-and-tourism
https://www.tripzilla.com/the-paris-syndrome
https://www.businessdestinations.com/move/travel-management
https://keymediasolutions.com/news/
https://www.france24.com/en/20201014-darren-star-gives-paris-the-sex-in-the-city-treatment-with-new-show-emily-in-paris
https://pubosphere.fr/destination-placement-is-emily-in-paris
https://www.bramleys.com/article/the-cost-of-living-like-emily-in-paris/
http://www.med.swu.ac.th/psychiatry/images/401-2561/