นักบันทึกความสุข

เป็นธรรมดาที่วัยหนึ่งเราจะอยากจากบ้านออกไปใช้ชีวิต แต่เชื่อเถอะว่าท้ายสุดแล้วเราจะอยากกลับไปยังสถานที่ที่เราจากมาเพื่อทิ้งตัวลงให้ความธรรมดาแสนอบอุ่นโอบกอดจนสบายใจนั่นแหละ คู่สนทนาในวันนี้ไม่ได้เอ่ยขึ้น แต่เรื่องเล่าของเธอบอกเช่นนั้น

ไหมเป็นลูกคนเดียว อยู่กับแม่สองคนมาตั้งแต่ยังเด็ก ก่อนจะห่างแม่ไปเรียนไกลถึงเชียงใหม่นานถึง 5 ปี และตัดสินใจกลับมาตั้งหลักชีวิตวัยทำงานที่บ้านเกิดอีกครั้งหลังเรียนจบ ประจวบเหมาะกับช่วงเวลานั้นเอง แม่ก็ตัดสินใจว่าจะออกจากงาน ทั้งสองจึงได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น เมื่อได้ทำเลตรงนี้มาในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน จึงตั้งใจเปิดเป็นร้านอาหารฝีมือแม่ และร้านกาแฟเล็กๆ ขนาบข้าง เป็นพื้นที่ที่เกิดขึ้นจากความชอบของเธอและแม่ สถานที่แห่งนี้จึงมีรอยยิ้มจากสองสาวผู้อยู่หลังครัวและหลังบาร์คอยต้อนรับลูกค้าอยู่เสมอ

แต่ที่ชวนสะดุดตาคือในร้านอาหารป่าแห่งนี้ จะมีมุมแกลเลอรีเล็กๆ จัดแสดงชุดภาพถ่ายอยู่รอบผนัง และตามมุมต่างๆ ของร้าน ด้วยความสงสัยว่าใครกันเป็นคนลั่นชัตเตอร์ถ่ายแฟชั่นนิสตาวัย 50 เอาไว้ จึงทำให้เราได้รู้เรื่องราวน่ารักๆ ของเพื่อนสนิทต่างวัยคู่นี้

เราชวนเจ้าของร้านมานั่งคุยจนรู้ว่าเธอรักในการถ่ายภาพมาตั้งแต่ยังเด็ก ช่วงชีวิตมหาลัยก็ศึกษาต่อในเส้นทางสายนี้ แม้ตอนกลับมาอยู่บ้านจะเปลี่ยนสายมาทำธุรกิจเล็กๆ แต่ก็ยังไม่ทิ้งในสิ่งที่รัก หยิบจับกล้องคู่ใจมาบันทึกความสุขที่เกิดขึ้นในแต่ละวันไว้อีกครั้ง

นักบันทึกความทรงจำ

…และการได้ถ่ายภาพผู้หญิงคนหนึ่งที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก เป็นความสุขของเธอในทุกๆ วัน “เวลาเราเห็นเขาทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ก็อยากหยิบกล้องขึ้นมาถ่าย เพราะมันเป็นเล็กๆ น้อยๆ ที่เขามีความสุข” (ยิ้ม)

เธอย้อนเล่าว่า “ก่อนหน้านี้แม่เรารับราชการ แต่พอเขาปลดจากตรงนั้น เขาเป็นตัวเองได้มากขึ้น มีความสุขได้ง่ายขึ้น เราก็จะเห็นเขามีความสุขกับชีวิตประจำวันทุกๆ วันได้ง่ายขึ้น เลยอยากเก็บโมเมนต์พวกนั้นไว้ เหมือนเป็นการจดบันทึกของเราเหมือนกันว่า วันนี้แม่มีความสุขกับอะไร ส่วนเราก็มีหน้าที่คอยเก็บบันทึกไปเรื่อยๆ” จะว่าเป็นการแสดงความรักตามแบบฉบับของเธอคงได้

สำหรับเธอรอยยิ้มของคนที่อยู่หน้าเลนส์มาก่อนสิ่งอื่นเสมอ “ถ้าเรามัวแต่เลือกอุปกรณ์จนเราพลาดโมเมนต์อะไรดีๆ ไป มันก็น่าเสียดาย” นักบันทึกภาพว่าอย่างนั้น

“เราอยากเก็บช่วงเวลาดีๆ ที่มีร่วมกันไว้ อยากสะสมความทรงจำระหว่างเราไปเรื่อยๆ เท่าที่จะทำได้” ทุกการบอกบอกเล่าย้ำให้เราเข้าใจว่า ทุกครั้งที่กดชัตเตอร์คือการบันทึกบางสิ่ง และในบางสิ่งมักมีความทรงจำซ่อนอยู่เสมอ…

นักบันทึกช่วงเวลา

ไหมเปิดภาพอีกเซ็ตที่ถ่ายเก็บไว้ก่อนจะเล่าว่า อีกหนึ่งสิ่งที่เธอชอบบันทึกนั่นคือ ‘ภาพวิถีชีวิตริมโขง’ คงเพราะทุกครั้งที่มองความเวิ้งว้างนั้น ความอึดอัดในใจก็ผ่อนลงไปเรื่อยๆ ชวนให้นั่งทิ้งเวลา สังเกตผู้คนสักระยะ แล้วหยิบกล้องตัวโปรดขึ้นมาเก็บช่วงเวลานั้น

“ถึงมุกดาหารจะเป็นเมืองเหงา แต่เราก็รู้สึกว่ามันเป็นเมืองที่มีอุณหภูมิสีอบอุ่น องศาแสงของที่นี่มันเป็นองศาแสงที่เราชอบ” เธอเฉลยว่าภาพส่วนใหญ่ที่ถ่ายไว้เป็นช่วงแสงตอน 5 โมงเย็น และนั่นก็เป็นที่มาของชื่อโปรเจ็กต์ ‘3200K’ ณ ชั่วขณะนั้นที่มุกดาหาร’ ภาพทุกใบถ่ายทอดความเนิบช้าของวิถีชีวิตริมน้ำอันเรียบง่าย และความอบอุ่นของอุณหภูมิแสงที่กำลังฉาบลงบนภาพตรงหน้า

เพื่อให้เห็นภาพความประทับใจนั้น เจ้าบ้านจึงอาสาพาเราพาเราเดินชมวิวโขงของมุกดาหาร ซึมซับความเวิ้งว้าง ความเหงา และความสงบนิ่ง พอได้มายืนตรงนี้มันยิ่งเหมือนกับว่าเรากำลังตกอยู่ในอ้อมกอดของสายน้ำเบื้องหน้า เป็นชั่วขณะที่ทำให้เข้าใจได้ว่า ความสบายใจไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น

สายลมวันนี้หอบเอาทั้งทรายและไออุ่นความทรงจำของใครบางคนมากระทบที่ไหล่ เราน่าจะติดใจความสงบและความอบอุ่นของสถานที่แห่งนี้เข้าแล้วล่ะ

ขอบคุณการเดินทางที่ทำให้เราได้พบใครบางคนอย่างบังเอิญ และขอบคุณเรื่องราวน่ารักๆ ที่เธอเล่าให้เราฟังอย่างตั้งใจ ถ้าใครอยากส่องสมุดบันทึกภาพของเธอ เพจ ‘ป้าไหม’ พร้อมให้ทุกคนไถดูความทรงจำ เรื่องราว และวันวานในอดีตที่เธอจดบันทึกเอาไว้