The Story

“ตอนแรกว่าจะสร้างให้แม่อยู่ พอเรารื้อบ้านหลังนี้เท่านั้น รู้เลยว่างานใหญ่ เลยตัดสินใจไหนๆ ก็จะรีโนเวตแล้ว ทำเป็นที่พักด้วยเลยแล้วกัน” โต้ง – กิตติศักดิ์ จั่นเพชร เจ้าของ เล่าให้ฟัง

ศรีเสนาะ เป็นชื่อคุณยายของโต้ง คุณยายแห่งร้านชำในชุมชนหัวบ้าน ถนนสู้ศึกที่ทุกคนรู้จักดี

ใครเคยรีโนเวตคงพอรู้ว่าการรีโนเวตบ้านเก่าอายุร่วมร้อยปีเป็นงานช้างขนาดไหน ทั้งงานหาช่างที่ใช่ หาไม้ที่ชอบ เพื่อคืนชีวิตให้บ้านหลังเก่ากลับมาใช้งานได้อีกครั้ง

“บ้านหลังนี้ต้องใช้ไม้ใหม่เข้ามาเสริมมาก” โต้งพูด เขาจำต้องขนไม้จากพะเยามา 3 คันรถพ่วง เรียกว่าแทบจะสร้างบ้านใหม่ได้ทั้งหลัง ความตั้งใจของเขาที่เลยเถิดจากบ้านของแม่ไปเป็นบ้านของทุกคน แม้ดูหนัก เหนื่อย แต่พอเสร็จ ก็เป็นศรีเสนาะที่เขาชอบ

วิศวกรที่หลงใหลการสะสมของเก่าอย่างเขา ถึงคราวได้ที่ปล่อยของ แทบทุกชิ้นที่นำมาแต่งในโรงแรมคือของเก่าเก็บที่โต้งเสาะหา ซื้อมา เก็บไว้ (ที่เราคิดว่าน่าจะมีเป็นโกดัง) ซึ่งมันก็ดูไปด้วยกันได้ดีกับบรรยากาศของบ้านไม้

แต่สิ่งที่เซอร์ไพรส์มากที่สุดไม่ใช่ของเก่า หากคือต้นคูนขาว ในทางพฤกษศาสตร์ ต้นคูนมีหลายสายพันธุ์ เราน่าจะชินกันกับคูนสีเหลือง แต่ในครอบครัวของคูน มันมีทั้งคูนขาว คูนชมพู และคูนที่มีดอกหลายสีจนได้ชื่อว่าคูนสายรุ้ง

ถามคนในวงการไม้ไทย คูนขาวจัดเป็นไม้หายาก แถมพิเศษตรงที่ดอกมีกลิ่นหอมอ่อนๆ

กลางบ้านพักหลังนี้กลับมีคูนขาวยืนต้นสูงเลยไปถึงชั้นสอง และเซอร์ไพรส์กว่านั้นคือมันกำลังออกดอกบานสะพรั่งรับหน้าร้อน แปลว่าถ้ามาพักช่วงมีนาคมถึงเมษายน เราจะได้ชื่นชมดอกคูนสีขาวตั้งแต่เช้ายันค่ำ

The Location

แม้โรงแรมไม่ได้ติดชายหาด แต่ก็ยังพอมองเห็นทะเลแว้บๆ จากระเบียงชั้นสอง ซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ในระหว่างต่อเติม โต้งอยากให้ชั้นสองเป็นเหมือนห้องนั่งเล่น ส่วนชั้น 3 ที่ต่อเติมใหม่ขึ้นมา เขาอยากให้เป็นที่รับลมชมวิวทะเลประจวบฯ

เมืองประจวบฯ อาจมีชายหาดไม่ขาวสะอาดตาเหมือนที่อื่น แต่ก็ทอดยาวออกไปกลางทะเลที่อยู่กลางวงล้อมของเกาะ ทางเดินริมหาดแทบไม่มีขยะ เป็นถนนของผู้คนที่สามารถออกมาเดินเล่น ออกกำลังกาย ชมวิว นั่งคุยกัน

“ทุกคนเข้าถึงชายหาดประจวบฯ ได้หมด ไม่เหมือนเมืองท่องเที่ยวดังๆ ที่บางหาดกลายเป็นของส่วนตัว” เราจำประโยคนี้ของโต้งได้ดี เพราะความสวยของหาดบางทีก็ไม่ได้อยู่ที่ทรายขาวเสมอไป

ศรีเสนาะตั้งอยู่ริมถนนสู้ศึก ถนนชุมชนสายเล็กๆ ที่ก่อนโควิด เคยใช้เป็นสถานที่จัดงานถนนสายวัฒนธรรม เป็นถนนคนเดินกลางชุมชนที่ดูเรียบง่ายแต่น่ารัก หลังโควิด แม้ทุกสิ่งเงียบหาย แต่ในวันที่นักท่องเที่ยวกลับมา ถนนสู้ศึกกลายเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของฝรั่งจากยุโรป ส่วนใหญ่มาเช่าเกสต์เฮาส์บ้าง บ้านเก่าบ้าง ยาวนานเป็นปี

โรงแรมไม่ติดหาด แต่เดินอีกนิดเดียวก็ถึงหาดสาธารณะซึ่งเป็นหาดของทุกคนอย่างที่โต้งว่า จะคึกคักมากในตอนเย็นที่ทุกคนออกมาเดินเล่นรับลม

The Room

โรงแรมมีห้องพักแค่ 5 ห้อง แม้เป็นบ้านไม้ที่น่าจะดูทึบหรืออึดอัด แต่ด้วยโครงสร้างทุกห้องเป็นเพดานสูง เลยทำให้สเปซดูโปร่งและรู้สึกสบาย ทุกห้องตกแต่งเรียบง่าย เตียงใหญ่ นอนสบาย ทำให้รู้เลยว่าเจ้าของตั้งใจและใส่ใจกับทุกห้องขนาดไหน

ห้องน้ำแทนที่จะก่อกำแพงเป็นห้องทึบ แต่โต้งเลือกใช้กระจกเป็นผนังทุกด้านจากพื้นสูงขึ้นไปถึงเพดาน ทำให้ห้องไม่ดูน่าอึดอัด ด้านหนึ่งเปิดเป็นช่องระบายอากาศเป็นบานเลื่อนฝาไหลแบบโบราณปล่อยให้แสงและลมผ่านเข้าออกห้องน้ำได้ดี

ภายในห้องไม่ได้มีดีเทลอะไรมากนัก แต่ก็ไม่ขาดทุกสิ่งที่เราต้องใช้ โคมไฟ ตู้เสื้อผ้า ทุกชิ้นบ่งบอกถึงความใส่ใจของเจ้าของที่เลือกมาจัดวางอย่างตั้งใจ

ONCE Love

เราชอบความสบายของห้องพักกับราคาที่สมเหตุสมผล และความเงียบสงบของเมืองประจวบฯ

และถ้ามาพักช่วงหน้าร้อน คูนขาวจะออกดอกเต็มเลยขึ้นไปเหนือชั้นสอง ดอกของมันมีกลิ่นหอมอ่อนๆ อีกด้วย ถ้าใครชอบถ่ายรูป มุมนี้ล่ะใช่เลย