หนองจอก ที่ไม่เคยรู้…

‘หนองจอก’ เขตพื้นที่ริมขอบที่มักถูกมองข้าม ทั้งๆ ที่ชื่อหนองจอก แต่ไม่กระจอกตามชื่อนะจะบอกให้!

เพราะเขตหนองจอกมีพื้นที่มากที่สุดของกรุงเทพฯ มีอาณาบริเวณมากถึงเกือบๆ 236 ตร.กม. สิริรวมแล้วก็ราวๆ 147,500 ไร่เลยทีเดียว สภาพพื้นที่ทั่วไปก็ยังเกษตรกรรมเป็นหลัก เต็มไปด้วยคลอง ถึงขนาดบางคน ตั้งสมญานาม เรียกแถวนี้ ว่า “บ้านนอกกรุงเทพฯ”

วันก่อนเรามีโอกาสขับรถโฉบไปแถวนั้น ลัดเลาะไปตามซอยเลียบวารี ยืนยันจากตาที่เราเห็น…แม้ว่าจะมองเห็นความเปลี่ยนแปลงที่ใครๆ นิยามมันว่าคือ ‘ความเจริญ’ บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับโตพรวดพราด ย่านหนอกจอกยังคงแฝงด้วยเสน่ห์ บรรยากาศถนนสองข้างทางเต็มไปด้วยไม้ดอกสีเหลืองส้มที่พากันแข่งออกดอกชูช่อ พอค่อยๆ เลี้ยวขับเข้าไปในถนนเส้นเล็กๆ ขนาบข้างด้วยคูคลอง สักพักก็ค่อยๆ มีท้องทุ่งนาเขียวขจีอยู่สองข้างทางเป็นเพื่อนไปจนถึงจุดหมาย “ร้านปั้นไม้”

พูดเลยใครที่หลงรักงานไม้เก่า ชอบธรรมชาติ รักต้นไม้ เสพย์ติดความสดชื่น ต้องแอบกรี๊ดอยู่ในใจ!!

ถึงมาแบบไม่ได้คาดหวัง แต่เราก็สมหวังด้วยความบังเอิญได้เจอกับ ‘สมฤดี สิขันธกบุตร’ พี่สม ผู้เป็นเจ้าของ ยืนต้อนรับทักทายแบบกันเองสุดๆ เหมือนนัดหมายกันมา แต่สารภาพเลยตรงนี้ เราต่างก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“สวัสดีค่ะ เชิญ เชิญ เชิญ มาจากไหนกัน? ชอบต้นไม้เหรอ? ที่บ้านเลี้ยงต้นอะไรบ้าง มีพวกใบด่างมั้ย? เคยยกยอดต้นไม้ป่าว? ถ้าไม่เคย มามา พี่จะพาไปดู”

พี่สม ยิงคำถามรัวๆ แล้วก็ไม่รอช้าพาเราเดินเข้าไปในโรงเรือนที่กำลังเพาะเลี้ยงอนุบาลต้นไม้ พันธุ์ไม้ของแก อธิบายสิ่งที่เราอยากรู้มาเป็นชุดแบบไม่มีหวง…

ปั้นจากแพสชั่น…

ไม่น่าเชื่อว่า พื้นที่ 5 ไร่เศษ จะสามารถแบ่งเป็น 3 โซนได้ลงตัว ตั้งแต่อาคารงานไม้เก่า โรงเรือนไม้ที่รายล้อม บ่อน้ำขนาดใหญ่ตรงกลาง มีเคานท์เตอร์ มุมกินอาหาร และพื้นที่นาสำหรับปลูกข้าวอีกนิดหน่อย

จำได้ว่า วันนั้นถึงอากาศยามบ่ายจะค่อนข้างร้อนอบอ้าว แต่ความรู้สึกหลังจากก้าวเข้ามาก็เหมือนหลุดเข้ามาอีกโลก ลืมไปเลยว่านี่เรายังอยู่ในกรุงเทพฯ !

แลนด์มาร์กสะดุดตา อย่างโอ่งทรงมะนาวแป้นนำสายตาและพาเราก้าวเข้าไปสู่โรงเรือนรายล้อมไปด้วยสารพัดต้นไม้ สวนแนวตั้ง ไม้ด่าง พันธุ์ไม้หายากฟอร์มแปลกตา ชวนสะดุดตาเต็มไปหมด ทั้ง สกินแดปซัส มอนสเตอร่า ราฟิโดฟลอร่า ซานาดู หลิวออสเตรเลีย สร้อยอินทนิลด่าง พวงคราม พยับหมอก เฟิร์นแววแมลงทับ บลาบลาบลา

โต๊ะยาวตัวนั้น ศาลานั่งตรงนี้ มุมน้ำตกที่ปล่อยสายหมอกลงมาคู่ไปกับเสียงของสายน้ำทำเอาถึงกับหยุดกึก! ตรงนี้น่าจะเป็นมุมในฝันของใครต่อใคร ที่อยากมีแบบนี้บ้างในรั้วบ้านตัวเอง บ่อน้ำตรงกลางที่มองไปแล้วก็สบายตา ชิงช้าค่อยๆ โยกอ่อนอ่อนไปตามลมโชย เดินข้ามไปก็ผ่านอาคารโรงไม้ที่ชวนสะดุดตากับบานประตูยักษ์เกือบ 4 เมตร ผนังแต่งด้วยปีกไม้ที่เป็นหลังคามาซ้อนๆ กัน นี่ก็สวยอลัง น่าตื่นเต้นตรงที่ มาจากงานฝีมือของช่างไม้อายุแค่ 20 ต้นๆ แค่นี้ก็ตาลุกวาว!!!

จนได้เดินทะลุซุ้มประตูไปสั่งเครื่องดื่มแก้กระหายที่มีทั้งกาแฟ เครื่องดื่มโซดา น้ำปั่น มีอาหารด้วย (เน้นฮาลาล) แต่ดูลิสต์จากแต่ละเมนู ทั้งหน้าตารูปแบบการนำเสนอ การจัดจานแล้วก็ไม่ธรรมดาเอาเสียเลย ไม่ว่าจะเป็น สลัดปู มิกซ์สลัดสไตล์เฮลตี้ อกไก่กริลล์ฟิวชั่น ผัดพริกสวนเนื้อน่องลาย ฯลฯ (เสียดายที่ยังอิ่มแปล้อยู่เลยไม่ได้ฝากท้องไว้กับครัวที่นี่)

ปั้นด้วยความรัก

ด้วยพื้นที่ที่ให้อารมณ์เหมือนบ้าน มีมุมสบายๆ และโซนเอาท์ดอร์หลายจุดให้ลูกค้าได้เลือกนั่งตามอัธยาศัย แปลกอย่างหนึ่งคือ ที่นี่ไม่มีป้ายบอกชื่อ ต้นไม้ พันธุ์ไม้ เพราะอะไรเดี๋ยวมาเฉลย…

เราได้แต่เดาและเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจว่า…ต้องเต็มไปด้วยแพสชั่นที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ สำหรับการทำสิ่งนี้ จนกระทั่งมีจังหวะได้นั่งจับเข่าคุยกับพี่สม

“ที่นี่มันเป็นส่วนหนึ่งของโชว์รูมงานไม้ของพี่ บวกกับความที่เราชอบต้นไม้เลยเอาทั้งสองอย่างมามิกซ์กัน เมื่อก่อนตอนที่ลูกค้าเข้ามาดูงานไม้ ส่วนใหญ่จะอยู่กันนานเป็นวันๆ ไม่มีอะไรกิน พี่ก็เลยคิดใหม่ ซื้อเครื่องกาแฟมือสองมาให้หลาน บอกว่าเอ็งลองหัดชงนะ เมื่อไหร่คิดว่าโอเค ป้าจะเปิดร้านให้ เล่นใหญ่ซะเลย(หัวเราะ) ส่วนเรื่องชื่อต้นไม้ ไม่อยากติดไว้ เพราะอยากให้ใครก็ตามที่เข้ามามีปฏิสัมพันธ์กับเราและน้องๆ ที่ดูแลสวนที่นี่ เรายินดีบอกเล่า แลกเปลี่ยนและแชร์ความรู้เรื่องต้นไม้แบบไม่กั๊ก”

ปั้นด้วยมิตรภาพ

คุยต่อไปอีกเรื่อยๆ พี่สมก็ค่อยๆ พรั่งพรูความในใจออกมา เราสังเกตเห็นชัดถึงความตั้งใจที่เปื้อนอยู่บนใบหน้า ทั้งแววตาและรอยยิ้ม อย่างว่า…ฝันของคนส่วนใหญ่ อาจหมายถึง ดิ้นรน ไขว่คว้า แต่บางฝัน อาจหมายถึงหยุดเพื่อฟูมฟัก ไตร่ตรองแล้วค่อยๆ ลงมือทำลงมือสร้าง

“วัตถุประสงค์จริงๆ ของพี่ที่ทำที่นี่ คือ ฝึกคนมากกว่า พี่ชอบสร้างคน ถามว่าที่ทำนี้ถึงเป้า 50% รึยัง บอกเลยมันยังไม่ถึงเป้า เพราะเป้ามันไม่ได้ต้องการทำเป็นคาเฟ่สวยๆ รอให้คนเข้ามาถ่ายรูปมุมนั้นมุมนี้ แต่พี่อยากปั้นคน อยากให้หลานๆ รู้จักทำงาน ส่วนเรื่องลูกค้าที่เข้ามาก็เหมือนหนังสือ เราได้รู้จัก ได้ให้ อยากรู้อะไรก็สอน ได้เป็นเพื่อนกัน แค่นี้ชีวิตแฮปปี้แล้ว”

พี่สมเล่าว่า ทั้งหมดตรงนี้เริ่มมาจากมีความชอบงานไม้เก่ามาตั้งแต่ 30 ปีก่อน ซื้อมาทีแรกก็ไม่ได้รู้อะไรเลย แต่ด้วยความเป็นคนชอบตั้งคำถาม อยากรู้อะไรก็ขับรถไปหาคนทำเป็น ไปขอความรู้เขา

“พี่เคยเจอโต๊ะตัวหนึ่งราคาหลักแสนเลย ตอนนั้นเราอายุแค่ 20 กว่าๆ เงินเดือนก็ไม่กี่พันบาท แต่อยากได้ บอกตัวเองว่าถ้าหาไม่ได้ ก็ต้องลงมือทำเอง ไปซื้อเครื่องมือ ไปซื้อไม้มา บางคนอาจจะปล่อย แต่พี่ไม่ใช่ เริ่มจากวันนั้นเลยทำให้กลายเป็นอีกอาชีพนี้ที่ทำนอกจากงานประจำ เพราะเราชอบงานไม้เก่าก็ไปตระเวนหาซื้อมาเก็บไว้แล้วก็หาช่างมาทำ เราชอบแล้วก็โฟกัสจนกลายเป็นสไตล์ ใช้สโลแกนมาตั้งแต่แรกว่า ถ้าใครจะคิดถึงไม้เก่า ต้องนึกถึงปั้นไม้! เชื่อมั้ย…ที่ผ่านมาหลายสิบปี ช่างเกือบร้อยคนที่เราสอนผ่านมือเรามา บางคนติดยาไม่มีที่ไหนรับเข้าทำงาน แต่เรายินดีจะสอน สอนว่าต้องทำงานจนเขาได้กลับบ้านนอกไปสร้างตัว อันนี้คือความภูมิใจมากๆ ที่เราได้เปลี่ยนมายเซ็ตเปลี่ยนชีวิตเค้า”

ส่วนเรื่องของต้นไม้ นิสัยรักต้นไม้ของพี่สม มาจากการทำงานแล้วเครียดมากจึงหาวิธีปลูกต้นไม้ แทนการไปหาหมอซื้อยามาช่วยคลายเครียด ก็เลยสะสมต้นไม้ พันธุ์ไม้ต่างๆ มาหลายสิบปี ค่อยๆ สังเกต เรียนรู้การขยายพันธุ์จนพอรู้นิสัย แต่ละโซนของปั้นไม้ จึงออกแบบให้เป็นโชว์รูมเพื่อทำให้คนที่เข้ามาเห็นว่า ถ้าเรารักและเข้าใจต้นไม้ พันธุ์ไม้แต่ละชนิด รู้ว่าหัวใจของการเลี้ยงต้นไม้ คือ แสง ลม เข้าใจกฎของธรรมชาติ ก็จะสามารถออกแบบพื้นที่และใช้ชีวิตอยู่กับมันได้อย่างมีความสุข เท่านี้เอง

“ พื้นที่ห้าไร่ จบด้วยการสร้างคน ได้ทวนความรู้ และจะได้รู้ว่า ถ้าเราเจอคนแบบนี้ เราจะคุยกับคนนี้ยังไง มันเป็นจิตวิทยาทำให้เรียนรู้คน บางคนอาจบอกว่าเสียเวลา… ทำไมมึงไม่เอาเวลาแบบนี้ ไปเที่ยวไป อ่านหนังสือดีกว่า พี่ก็ว่า อ่านหนังสือเล่มหนึ่งก็พอๆ กับคุยกับคนๆ หนี่งนะ วันหนึ่งคุยกับสิบคนก็สิบเล่ม เราชอบแบบนี้มากกว่า (ยิ้ม) ”

ก่อนเอ่ยลากลับมีเม็ดฝนพรมลงมา ไอดิน กลิ่นหอมของใบหญ้าโชยมา สลับกับละอองแดดอ่อนๆ เราได้ต้นไม้ติดมือกลับบ้าน 3 ต้น เอาไว้ทดลองปลูก

ลึกๆ ข้างในเป็นความรู้สึกบอกไม่ถูก ไม่รู้จะสรุปว่าอะไรดี แค่คิดว่าเป็นวันหยุดที่คุ้มมากที่ตัดสินใจดั้นด้นมา และจะไม่ใช่ครั้งเดียวครั้งสุดท้าย เพราะเราจะกลับมาอีกแน่นอน …

จนกว่าจะพบกันใหม่…นะ ปั้นไม้…