เก็บกระเป๋าก้าวขึ้นรถไฟ

“อยากใช้ชีวิตแบบไหน ก็ให้เอาตัวเองไปอยู่ ตรงนั้น” จุดเริ่มต้นของการพาตัวเองไปยังสถานที่ที่มีชื่อว่า “เมืองคอง” จึงได้เริ่มต้นขึ้น

ออกตัวก่อนเลยว่าการเดินทางครั้งนี้เราไปกับเพื่อนอีกหนึ่งคน พวกเรามุ่งหน้าจากกรุงเทพฯ สู่เชียงใหม่โดยรถไฟ เพราะคิดว่าทิวทัศน์ระหว่างทางอาจทำให้บางอย่างที่อยู่ในใจตกตะกอนเป็นคำตอบให้กับตัวเองได้บ้าง(ตามประสาเด็กจบใหม่ที่มีเรื่องว้าวุ่นในใจนั่นแหละ)

ถึงเราสองคนจะตัดสินใจออกเดินทางด้วยเหตุผลที่ต่างกัน แต่ก็คงจะเหมือนกันที่จุดหมาย เพราะจุดหมายที่แท้จริงของพวกเราไม่ใช่สถานที่หรือปลายทาง เพียงแต่อยากออกไปใช้ชีวิตในแบบที่อยากทำมาตลอด ทิ้งความวุ่นวายไว้ข้างหลังแล้วเดินไปบนเส้นทางที่โอบล้อมด้วยธรรมชาติและความสงบ

07.00 น. รถไฟเทียบชานชาลา ณ สถานีปลายทาง ตามแพลนเดิมพวกเราต้องไปขึ้นรถตู้ที่ท่ารถช้างเผือกเพื่อมุ่งหน้าไปยังเชียงดาว แล้วค่อยนั่งรถต่อไปยังเมืองคอง แต่การเดินทางก็มักจะไม่เป็นตามนั้นเสมอไป

ความสุขปลอดสาร

ในที่สุด…เราก็ได้เดินทางมาทำความรู้จักกับสถานที่ที่มีชื่อว่า ‘เมืองคอง’ ทิวทัศน์เขียวขจีกับวิถีชีวิตที่เงียบสงบ แต่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของผู้คน บนความเป็นอยู่ที่เรียบง่ายน่าหลงใหล ตอนนั้นในใจมีแค่คำว่า ‘ความสุขแม่งแค่นี้เองอะ’

พอได้มาอยู่ตรงนี้จริงๆ มันสุขใจสะยิ่งกว่าฟังคำบอกเล่าของใครหลายๆ คน และคงเพราะระหว่างทางมันยากลำบาก เลยรู้สึกคุ้มค่าที่ได้มาเยือน หรือจริงๆ อาจเป็นเพราะเราเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมาถึงตรงนี้ได้ด้วยตัวของพวกเราเอง

ที่ดีใจไปกว่านั้นคือ วันนี้เรามาทันดูอาทิตย์ตกด้วยแหละ สีของท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นส้มอมชมพู ดวงอาทิตย์ก็เริ่มคล้อยหลบมุมไปทางหลังเขา จากนั้นอากาศเย็นก็เคลื่อนมาแทนที่

บรรยากาศตอนกลางคืนของที่นี่เงียบสงบ อากาศเย็นลงเรื่อย ๆ ตามเวลา สำหรับคืนนี้เราเลือกออกมานั่งเปลอ่านหนังสือที่ลานตรงกลาง มีเสียงน้ำเอื่อยๆ ไหลผ่านหมือนเป็นเสียงวิทยุของค่ำคืนนี้

การได้พกหนังสือเล่มโปรดสักเล่มมายังสถานที่ที่ชอบ แล้วได้นั่งอ่านอย่างสบายใจ นี่แหละภาพที่เราวางไว้

ธรรมดาคือความพิเศษ

สวัสดีเช้าวันที่สอง ไม่น่าเชื่อว่าช่วงปลายเดือนกุมภาอากาศจะเย็นมากขนาดนี้ สารภาพว่าเมื่อคืนห่มผ้าไปสี่ชั้นยังไม่รู้สึกอุ่นขึ้นมาสักนิด คงเพราะฤดูหนาวยังไม่ผ่านไปดี เรานึกถึงที่ใครบางคนเคยบอกว่า ‘เดือนกุมภาเป็นสถานีเปลี่ยนฤดูกาล’ เป็นช่วงที่เราเตรียมลงจากสถานีที่ชื่อว่าฤดูหนาว…เข้าสู่ฤดูร้อนอันเข้มข้น วันนี้อากาศดีใช่เล่น แดดช่วงแปดโมงเริ่มสาดลงมาปะทะกับไอหมอกที่ยังไม่จางไปเท่าไหร่นัก

เราออกมานั่งเสพบรรยากาศตรงระเบียงอยู่สักพัก…แต่ก็เป็นสักพักที่พอจะเห็นการเปลี่ยนผ่านของ ไอแดด สายลม และคลุ้งหมอก มองท้องฟ้าตามโค้งเว้าที่ต้นไม้เว้นช่องไว้ หลับตาฟังเสียงตัวเองบ้างเป็นระยะๆ สัมผัสได้ว่าความรู้สึกข้างในค่อยๆ พองโต ในจังหวะคงที่ เราเรียกอาการนี้ว่า ‘สุขใจ’

ลืมบอกไปว่า ‘บ้านวังริมคอง’ เป็นจุดหมายที่เราตั้งใจมาในครั้งนี้ โฮมสเตย์ที่นี่อยู่ท่ามกลางขุนเขาและติดกับแม่น้ำคอง รายล้อมไปด้วยธรรมชาติที่ไม่ถูกเติมแต่ง จึงทำให้เห็นวิถีชีวิตและได้สัมผัสความเป็นเมืองคองอย่างแท้จริง

อาหารของทางที่พักเป็นอาหารพื้นบ้านเมนูง่ายๆ อย่าง น้ำพริกอ่อง ผัดฟักทอง ไข่เจียว ผัดฟักแม้ว ส่วนตอนเช้าจะเป็นข้าวต้ม และข้าวเหนียวหมู รสชาติอาหารแต่ละอย่างจะไม่จัดมากแต่รับรองว่าอร่อยกินเพลินทุกเมนู ส่วนกิจกรรมก็มีให้เลือกทำตั้งแต่ ปั่นจักรยาน ล่องเรือยาง และล่องแพ

ส่งท้ายบันทึก

ความทรงจำและความประทับใจมากมายเกิดขึ้น ณ สถานที่แห่งนี้ เริ่มตั้งแต่ความน่ารักจากคุณแม่ของพี่เจ้าของที่พักที่คอยถามไถ่และดูแลพวกเราอย่างดีตลอดระยะเวลา 2 คืน ผู้คนรอบๆ หมู่บ้านที่เรามีโอกาสได้พูดคุย พี่ๆ นักเดินทางที่ได้พบกันบนที่พัก

นี่สินะที่เค้าบอกว่า “อยากไปไหนก็แค่ไป แล้วเราจะได้เจอเพื่อนที่ปลายทาง” แม้จะเป็นการพบเพื่อจากแต่ภาพความทรงจำจะอยู่กับเราตลอดไป

ขอบคุณตัวเองที่ตัดสินใจออกเดินทาง เข้าใจแล้วว่าการเดินทางนั้นทำให้ชีวิตมีคุณค่าได้ยังไง วันนี้ได้ลองออกมาหาคำตอบด้วยตัวเอง แม้จะยังไม่ใช่คำตอบที่สมบูรณ์แต่ก็เหมือนจะเริ่มตอบตัวเองได้หลายๆ อย่าง แล้ววันนึงเราคงเจอคำตอบในแบบของเรา ‘อย่าลังเลที่จะใช้ชีวิต อย่าลังเลที่จะก้าวออกไป อย่าลังเลที่จะหาความสุขให้ตัวเอง’

เพราะสุดท้ายจุดหมายปลายทาง อาจไม่ใช่สถานที่ใดที่หนึ่ง แต่เป็นการได้มองเห็นสิ่งต่างๆ ด้วยมุมมองใหม่ๆ หรือได้ก้าวผ่านกำแพงบางอย่างในใจ เหมือนอย่างที่เราเองค้นพบว่าการเขียนบันทึกและการออกเดินทางมันสนุกแบบนี้นี่เอง…