Castle Concept

หลังจากย้ายเข้า-ออกคอนโดอยู่บ่อยครั้ง เอินและสามีตัดสินใจหาที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง จึงได้ซื้อที่ดินเปล่าในซอย ปุณณวิถี 33 เพื่อสร้างเป็นโฮมออฟฟิศ ก่อนที่ต่อมาได้แบ่งพื้นที่ส่วนล่าง เนรมิตเป็นคาเฟ่ในบ้านของตนเอง

ด้วยความที่เอินเป็นคนสนใจประวัติศาสตร์ศิลปะ ผนวกกับหลงใหลการเที่ยวชมแกลเลอรี่ พิพิธภัณฑ์ศิลปะในต่างประเทศ สถานที่ที่เธอรักจนถึงขั้นหมกตัวซึมซับบรรยากาศได้ทั้งวัน สำหรับการสร้างบ้าน และทำคาเฟ่ถือเป็นเรื่องสำคัญ เอินเลือกที่จะออกแบบจากความชอบของเธอ

“คอนเซ็ปต์ตั้งต้นของที่นี่ก็ง่ายๆ เลย คือ ปราสาทร้างที่ถูกนำมารีโนเวตใหม่ มีวิวข้างในคาเฟ่” เอินพูดไปหัวเราะไป ก่อนจะเล่าเสริมติดตลกถึงสไตล์การตกแต่งของที่นี่ให้ฟังว่า เธอไม่รู้ว่าที่จริงแล้วคาเฟ่แห่งนี้ควรจัดให้อยู่ในสไตล์ไหน เพราะนอกจากคอนเซ็ปต์ตั้งต้นที่ว่าไว้ เมื่อเธอเริ่มสเกตช์ออกแบบส่วนที่เหลือ เธอเลือกที่จะ ‘ละเลง’ สิ่งต่างๆ จากความชอบทั้งหมด หากจะหาสไตล์ให้กับคาเฟ่แห่งนี้ที่ใกล้เคียงที่สุดก็คงจะเป็น Ittha Boutique CAFÉ คาเฟ่ในสไตล์พิพิธภัณฑ์เก่าของยุโรปนั่นเอง

Inside Ittha

จากคอนเซ็ปต์ ‘ปราสาทร้างที่ถูกนำมารีโนเวตใหม่’ จึงเริ่มก่อสร้างด้วยการเปลี่ยนที่ดินเปล่าให้เป็นตึกสูง 4 ชั้น ชั้นล่างและชั้น 2 เป็นพื้นที่คาเฟ่ ส่วนชั้น 3 ไปจนถึง ชั้น 4 เป็นพื้นที่ส่วนตัว หรือบ้านที่เอินใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับสามีของเธอ

ภายนอกอาคารสูงทาด้วยสีขาวเรียบ เพราะต้องการเน้นประตูไม้เก่าอายุกว่า 100 ปีให้ดูโดดเด่น เมื่อเปิดประตูเข้าไปด้านใน จะเห็นโครงสร้างที่นอกจากจะมีความสูงโปร่งแล้ว ที่นี่ยังเลี่ยงการตั้งเสาระหว่างทางเดิน แต่เลือกที่จะวางโครงสร้างเสาขนาดใหญ่ให้ชิดติดผนังกำแพง ก่อนทำการกลบด้วยการนำปูนก่ออิฐมอญแบบโบราณสั่งทำพิเศษมาถมเพื่อซ่อนเสาเอาไว้อีกที เสริมด้วยการเพิ่มความถี่ของคานเพื่อรับรองน้ำหนักตัวอาคารทั้ง 4 ชั้น

ผนังกำแพงในส่วนที่เป็นปูนเปลือย ตั้งใจแต่งให้ดูเก่า คล้ายกับว่าตึกนี้ผ่านการรีโนเวตมาแล้วหลายยุคหลายสมัย จนเกิดคราบและร่องรอยความหม่นหมองที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ต้องอาศัยทั้งความเละ และความตั้งใจทำในบางมุม ช่างก่อสร้างทำงานได้เนี้ยบไร้ที่ติ ทำให้ดูสมจริงมากทีเดียว เอินยังเลือกเพิ่มสีสันด้วยการแขวนภาพวาดศิลปะของศิลปินดังในยุคเรเนสซองส์ รวมถึงการจัดวางรูปปั้นประติมากรรมตามพื้นที่มุมต่างๆ ทำให้รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายความเป็นซากปรักหักพังตามสถาปัตยกรรมฝั่งยุโรปที่ดูมีชีวิตชีวา แฝงไปด้วยเสน่ห์อันน่าหลงใหล

อีกแนวคิดของของเอินคือการสร้างวิวสวยๆ จบในตัวบ้าน เธอชอบนั่งชมวิว เฝ้ามองบรรยากาศในบ้านของเธอเองในยามว่าง ทำให้บริเวณพื้นที่โถงใจกลางคาเฟ่ชั้นล่าง มีการขุดให้เกิดเป็นบ่อน้ำเก่าเล่นกับความเป็นปราสาทร้างที่จะต้องมีน้ำขังอยู่ เดิมทีพื้นที่ส่วนนี้ตั้งใจทำไว้เพื่อนอนดูดาวกับสามี แต่พอหันมาทำคาเฟ่ จึงได้เพิ่มโต๊ะหินอ่อนสีเทาไว้รับรองลูกค้า เธอยังบอกอีกด้วยว่า บริเวณนี้เป็นจุดชมวิวที่ดีที่สุดของคาเฟ่แล้ว

ส่วนที่ไม่พูดถึงเลยดูจะไม่ได้ คือบันไดเหล็กเกลียวที่มองผิวเผินดูจะไม่เข้าพวกกับปราสาทร้าง แต่นอกจากเป็นความชอบส่วนตัวของเอินแล้ว การใช้เหล็กยังแสดงให้เห็นถึงกาลเวลาที่ผ่านไปตามยุคสมัย ก่อให้เกิดการรีโนเวตใหม่อยู่เรื่อยๆ จนมีวัสดุจากยุคใหม่ๆ เสริมเติมเข้ามา

ส่วนชั้น 2 เผยให้เห็นการเรียงตัวของอิฐมอญบนผนังที่ทำให้เรานึกถึงความเป็นซากผุพัง เสริมด้วยหน้าต่างโปร่งแสงทรงโค้งมน มีโต๊ะทรงกลมไว้นั่งจิบกาแฟ กินขนม นอกจากนี้ ชั้นนี้ยังเป็นพื้นที่แกลเลอรีสำหรับจัดแสดงผลงานศิลปะของเอินและเพื่อนๆ รวมไปศิลปินคนอื่นๆ ตามวาระโอกาส และมีห้องว่างรับรองการจัดประชุมอีกด้วย

Friendly Cafe

นอกจากสถาปัตยกรรมของที่นี่จะมีความโดดเด่นที่ช่วยบิลด์บรรยากาศเสมือนเราได้เดินมาจิบกาแฟในพิพิธภัณฑ์ที่ยุโรปภายในพริบตาแล้ว อีกสิ่งที่ถือว่าเป็นเรื่องราวที่ดีคือ ความตั้งใจที่อยากจะสร้างคาเฟ่แห่งนี้ให้เป็นมิตรกับคนทุกวัย

“เราไม่ได้มีดีไซเนอร์ หรืออินทีเรียร์ แต่ความตั้งใจนี้มาจากการที่เราใช้ชีวิตจริงๆ ในที่ที่เราเจอ หรือเวลาที่เราไปคาเฟ่ เรามองว่า คาเฟ่เป็นสเปซสำหรับครอบครัว สำหรับการพบปะของคนทุกรุ่นทุกวัย ที่ไหนที่มีผู้สูงวัยอยู่ด้วย เราจะรู้สึกดีมาก เพราะพวกเขาควรจะมีพื้นที่ที่รองรับพวกเขามากกว่านี้ ที่ไม่ใช่การนั่งอยู่กับบ้าน” เธอเริ่มตั้งแต่การสร้างลิฟต์รับรองผู้สูงอายุ คนพิการ ไปจนถึงการมีพื้นที่ Pet Friendly ให้เราได้พาสัตว์เลี้ยงเข้ามาได้ เพียงแต่ขอความร่วมมือเพียงข้อเดียวคือ ขอให้จูงเจ้าตูบไว้อยู่ตลอดเวลานะ และในอนาคตเธอจะเพิ่มเก้าอี้สำหรับเด็กเข้ามาอำนวยความสะดวกครอบครัวที่มีเด็กเล็กอีกด้วย

Power of Art

พูดคุยกันกับเอินราวๆ ชั่วโมงกว่า เธอทั้งมีอารมณ์ขัน และมี Passion ต่อการเล่าเรื่องราวโลกศิลปะให้ฟังได้ไม่หยุด เราเลยอยากให้เธอช่วยแชร์มุมมองของการชอบเดินชมพิพิธภัณฑ์ให้ฟัง เธอยิ้มพร้อมตอบด้วยดวงตาเป็นประกาย

“ศิลปะมันสะท้อนมุมมองต่างๆ เราจะมองเห็นพัฒนาการทางด้านศิลปะในแต่ละยุค ทั้งการเลือกใช้สี การขบถต่อความเชื่อและวิธีคิดของศิลปะในยุคที่ผ่านไปแล้ว เอินรู้สึกว่า เราจะเข้าใจรากฐานของมนุษย์และวัฒนธรรมได้จากการดูมิวเซียมในหลายๆ ประเทศ การได้เห็นรีแอคชั่นของคนแต่ละยุคที่มีต่อความเชื่อบางอย่างเกี่ยวกับสังคม มนุษย์ อาหาร ทั้งจากอดีตและในปัจจุบัน เราจะมองเห็นวิธีคิด ขนบความเชื่อ ซึ่งจะต่อยอดให้เราได้เข้าใจความเป็นมนุษย์มากขึ้น”

ก่อนจากกันเธอยังทิ้งท้ายอีกด้วยว่า ศิลปะทุกชิ้นไม่จำเป็นต้องพูดกับคนทุกคน และไม่สำคัญว่าเราจะต้องเข้าใจหรือรู้ประเภทของงานศิลปะทุกแขนง แค่รู้สึกไปกับบางชิ้นงาน ก็ถือว่าได้เสพผลงานได้เห็นคุณค่าของศิลปะแล้ว เหมือนกับเอินเองที่ไม่แน่ใจว่าจะเรียกคาเฟ่ของเธอเป็นศิลปะสไตล์ใด หรือตัวเราที่เริ่มจากเดินเข้าไปใน Ittha Boutique CAFÉ ด้วยความไม่รู้ แต่แค่รู้สึกอยากจิบกาแฟพร้อมเฝ้ามองรายละเอียดของอาคาร แค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ