ขอตื่นและนอนไปกับศิลปะ

ความสุขอย่างหนึ่งของคนเรา คงหนีไม่พ้นการได้ทำในสิ่งที่ชอบควบคู่ไปกับการใช้ชีวิต แต่การจะพาสองเท้าสองมือและหนึ่งหัวใจแตะลงบนเส้นที่มีชื่อว่า จุดเริ่มต้น นั้น คงต้องอาศัยความกล้าไม่น้อย บางคนจึงเลือกจะทุ่มทั้งใจลงไปหมดหน้าตักเพื่อหล่อเลี้ยงความฝันให้เกิดขึ้นจริง

…และใครบางคนที่ว่าก็คือคู่สนทนาของเราในวันนี้

แม้เตยจะเกิดและโตมากับบริบทของเมืองที่ไม่ได้แสดงออกถึงภาพความสำเร็จในอาชีพนี้เท่าไหร่นัก แต่เธอยังคงแน่วแน่และยึดมั่นกับการวาดรูปเสมอมา คงเพราะ ‘ความสุข’ เป็นคำตอบเดียวที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเธอมาตลอด

แต่กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้จะว่าพรสวรรค์อย่างเดียวคงไม่ใช่ แรกเริ่มเตยก็วาดถูๆไถๆ เท่าที่วาดได้ ไม่มีความรู้เรื่องเทคนิคอะไรเป็นพิเศษ เพียงแต่ชอบวาด ชอบดูงานศิลปะเป็นทุน เน้นใช้ความสม่ำเสมอในการฝึกฝน เพิ่งเริ่มนับหนึ่งและฝึกมืออย่างเป็นจริงเป็นจังช่วงมหาลัย ใช้ระยะเวลาสี่ปีในรั้วสถานศึกษาเก็บเกี่ยวความรู้เพิ่มพูนทักษะอยู่เรื่อยมา ก้าวผ่านบททดสอบในรูปแบบต่างๆ นานา ทั้งความยาก ความท้าทาย แต่ความรักที่มีต่อการวาดรูปและการทำงานศิลปะกลับไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

เส้นทางของศิลปินหญิงคนนี้ยังคงดำเนินต่อ เธอต่อยอดความหลงใหลสู่อาชีพช่างวาดผนัง ขณะเดียวกันก็ต้องสู้กับเสียงรอบตัวอีกนับไม่ถ้วน “ใครก็ว่าการวาดรูปแค่นี้จะเลี้ยงปากท้องได้ยังไง ทำไมถึงไม่หางานประจำทำ คือเขาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เราตั้งใจทำมันยิ่งใหญ่มากแค่ไหน เราวางแผนการวาดรูปของเรามาตั้งแต่ตอนเรียน จนทำงาน ไปถึงบั้นปลายชีวิตของเราไว้แล้ว”

พื้นที่ของคนมีฝัน

เมื่อเป้าหมายเริ่มชัดขึ้นว่าอยากมีพื้นที่ในการทำงานศิลปะเป็นหลักเป็นแหล่ง จึงตัดสินใจลงหลักปักฐานร่วมกับเพื่อนเพื่อเปิด Blue Bica Coffee x Boonnar Art Space ขึ้น ชั้นล่างเป็นร้านกาแฟ ส่วนด้านบนเป็นพื้นที่ที่เตยเปิดสอนศิลปะ และมีแกลเลอรีเล็กๆ จัดแสดงงานหมุมเวียนให้กับเหล่าศิลปิน

“น้อยคนที่จะนำวิชาที่เรียนไปประกอบอาชีพ เพราะเมืองนี้ยังไม่มีภาพให้เห็นเท่าที่ควรว่าจบศิลปะมาแล้วจะทำงานอะไร ที่หนักกว่าคือแต่ก่อนโรงเรียนสอนกวดวิชาด้านนี้ยังไม่มีเลยนะ” ครูสอนศิลปะพูดถึงปัญหาให้เราได้ฟัง ขณะเดียวกันนั่นคงเป็นคำตอบว่าทำไม Boonnar Art Space จึงเกิดขึ้น

ก่อนจะอธิบายเสริมว่าที่นี่ไม่ได้สอนตามสเต็ปเหมือนในหลักสูตร ไม่มีกำหนดว่าให้เด็กต้องทำแบบไหน เพราะไม่อยากให้เด็กๆ รู้สึกเครียด กดดัน เหมือนมาติววิชาศิลปะ เราอยากให้รู้เขาสึกเหมือนมาวาดรูปเล่น มาผ่อนคลาย” (ยิ้ม)

มุมแกลเลอรีในตอนนี้กำลังจัดแสดงชิ้นงานของเด็กๆ ทั่วทั้งผนังห้องถูกแต้มแต่งด้วยจินตนาการสุดล้ำ ชวนให้นึกถึงความรู้สึกในวัยเด็กที่เราวาดเพียงเพราะอยากวาด ไม่มีถูกหรือผิดมามากำหนดในสิ่งที่ทำ “เราไม่ได้มองว่าศิลปะสวยหรือไม่สวย งานของทุกคนสวยแตกต่างกัน มีเสน่ห์คนละอย่าง เพราะแต่ละคนตีความสิ่งสิ่งหนึ่งไม่เหมือนกัน” เรารีบพยักหน้าเห็นด้วย

แม้พื้นที่ตรงนี้ไม่ใหญ่มาก แต่กลับเติมเต็มความสุขและความฝันให้ศิลปินตัวจิ๋วรวมถึงตัวเธอได้มากกว่าที่คิด อย่างที่เตยว่า ความสุขจริงๆ ของเธอคือการได้ทำงานศิลปะได้ตื่นและเข้านอนไปพร้อมกับงานที่เธอรัก เท่านั้นจริงๆ

“เรารู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองอย่างหนึ่งคือ เวลารุ่นน้องคณะมาเห็นสิ่งที่เราทำแล้วเขาอยากกลับไปทำนู่นทำนี่บ้าง เราก็ดีใจที่ได้เป็นแรงบันดาลใจเล็กๆ ให้พวกเขา” เตยเล่าด้วยความดีใจและตั้งตารอหากจะมีพื้นที่แบบเกิดขึ้นอีกในสกลนคร

ก่ำบอยที่เตยวาด

ก่อนกลับเราเหลือบไปเห็นภาพแคนวาสขนาดใหญ่ตรงมุมหนึ่งของห้องขึ้นโครงไว้เป็นรูปใบหน้าเด็กผู้ชาย มองถัดไปอีกนิดก็มีภาพลักษณะเดียวกันแต่วาดจนเสร็จสรรพแล้ววางอยู่ ซึ่งเป็นคาแรกเตอร์ที่เรามักเห็นตามจุดฝากขายสติกเกอร์ตรงหน้าบาร์ของร้านการ์แฟหลายร้านในตัวเมือง

ถ้าใครเคยเห็นมาสคอตของงานสกลจังซั่นมาก่อนหน้า จะรู้จักน้องในชื่อ ‘ก่ำบอย’ เด็กชายหน้าตาง่วงนอนสวมมาสคอตปลาสีฟ้าคราม คาแรกเตอร์น่ารักๆ ที่เตยออกแบบและฝากฝีไม้ลายมือไว้บนผนังบริเวณสตรีตอาร์ตคุ้มกลางธงชัยที่จัดเทศกาลงานสร้างสรรค์เมื่อ 3 ปีที่ผ่านมา

เธอมองว่าความดื้อความซนเป็นความน่ารักของเด็ก เพราะคลุกคลีอยู่กับเด็กเป็นประจำ จึงวาดก่ำบอยออกมาในลุคเด็กผู้ชายวัย 6 ขวบสุดซ่า แต่มีใบหน้าที่ง่วงนอนตลอดเวลา เจ้าเด็กคนนี้เลยเป็นที่เอ็นดูของทุกคนเมื่อผ่านมาเห็น

ส่วนคำว่า ‘ก่ำ’ ในชื่อมาจาก ปลาอีก่ำ ซึ่งเป็นปลาประจำจังหวัดสกลนี้เอง เตยเล่าว่าคนในพื้นที่บางคนยังไม่รู้เลยว่าอีก่ำเป็นปลาประจำจังหวัด เธอจึงอยากสื่อสารผ่านมาสคอตประจำงาน “ลักษณะเดิมของปลาจะเป็นสีออกดำไม่ใช่สีครามอย่างที่เห็นบนตัวก่ำบอย แต่เราปรับเพราะอยากสื่อถึงภูมิปัญญาการย้อมครามของสกลไปด้วย” เธออธิบายถึงการออกแบบในครั้งนั้น

เราพูดคุยกันจนหมดกาแฟไปหนึ่งแก้วและเข็มนาฬิกาเดินทางมาถึงเลขสิบแล้ว เด็กๆ เริ่มทยอยเข้ามานั่งประจำที่พกจินตนาการจากบ้านเตรียมพร้อมจะมาขีดเขียนภาพในหัวลงบนกระดาษ

พู่กัน ถาดสีเรียงราย รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความสนุก ความตั้งใจ จินตนาการ ความฝัน เป็นภาพประกอบเรื่องราวของสถานที่แห่งนี้ที่เรายังคงจดจำได้ชัดเจน