ร้านที่มีกลิ่นกระดาษและกลิ่นกาแฟ

หน้าร้านเต็มไปด้วยต้นไม้ ร่มรื่น เรียบง่าย ผลักประตูเข้าไปจะเห็นหนังสือวางอยู่เป็นระบบระเบียบบนชั้นติดผนัง แต่ที่สะดุดตาคือตู้ด้านในสุดที่อัดแน่นไปด้วยกองหนังสือนอนระเนเททับกันเป็นชั้น เราเดินดุ่มไปสั่ง Dirty ก่อนจะเดินไปก้มๆ เงยๆ ดูชื่อหนังสือบนชั้นด้านใน แล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งติดมือกลับมานั่งที่โต๊ะด้วย

วินาทีที่เปิดอ่าน กลิ่นหนังสือก็ถูกรวมเข้ากลับกลิ่นกาแฟตรงหน้า กลายเป็นกลิ่นความทรงจำของวัน

เรานึกอยู่บ่อยๆว่า กาแฟสักแก้วคงช่วยเติมเต็มความทรงจำระหว่างเรากับสถานที่ให้แจ่มชัดขึ้น ยิ่งถ้าเป็นแก้วที่ประทับใจจนตาลุกวาว คงทำให้เราหวนนึกถึงบรรยากาศรอบแก้วกาแฟในช่วงเวลานั้นได้ไม่ยาก เหมือนกับ Dirty แก้วนี้

เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียวแต่กาแฟในแก้วเริ่มลดลงเรื่อยๆ สวนทางกับความรู้สึกของผู้ดื่ม… เรารู้ทันทีว่าความรักกำลังก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ยิ่งกาแฟลดลงใกล้ขอบก้นแก้วเท่าไหร่ เรายิ่งเข้าใกล้ความรู้สึกนั้นขึ้นเรื่อยๆ อย่างว่าความรักไม่ใช่การตกหลุมลึกในครั้งเดียว แต่เป็นการเดินไปสู่ความรู้สึกนั้นอย่างแช่มช้า การตกหลุมรักกาแฟสักแก้วก็เป็นเช่นนั้น

เรื่องราวและเรื่องเล่าของพนม

กาแฟพร้อมแล้ว กับแกล้มชั้นดีอย่างหนังสือก็มีแล้ว ขาดแต่บทสนทนาที่ยังไม่เริ่มขึ้น ไหนๆ เจ้าของร้านก็ยืนประจำอยู่หน้าบาร์ และโชคดีลูกค้ายังไม่แน่นมาก เราเลยมีโอกาสได้นั่งคุยกับเขาถึงทุกย่างก้าวและหัวใจของพนม

…ใครจะรู้ว่าเรื่องราวของที่นี่มีใจความหนึ่งบนหน้ากระดาษเป็นจุดเริ่มต้น เราเองก็ไม่รู้หากผู้เป็นเจ้าของไม่สละเวลามาบอกเล่า และคงไม่รู้หากเราไม่เอ่ยถามขึ้นมาก่อน…

แมนย้อนเล่าว่า เขาตัดสินใจออกจากงานประจำเพื่อกลับบ้านเกิด หลังห่างบ้านไปไกลถึงสระบุรีนานเกือบ 8 ปี ช่วงรอยต่อชีวิตที่กำลังหางานใหม่ เขาบอกตัวเองว่าคงต้องเริ่มทำบางอย่าง แต่บางอย่างสำหรับเขานั้น ไม่ใช่อะไรก็ได้ ต้องมีใจรักเป็นพื้นฐาน เพราะแมนเชื่อว่า “ถ้าเราชอบอะไรก็ตาม เราจะดำรงอยู่กับสิ่งนั้นได้นาน พอดำรงอยู่ได้นานขึ้นก็จะมีความช่ำชองมากขึ้นในทางที่เลือก” นั่นก็เป็นสิ่งที่เขาพิสูจน์มาแล้ว

แต่คำถามต่อมาคือ “แล้วจะไปทำอะไรต่อ? สิ่งที่จะตอบได้คือ ชอบอะไร?” เขาจึงเอาความชอบ 10 อย่างมากองรวมกัน เพื่อหยิบเอา 3 อย่างแรกมาหล่อเลี้ยงชีวิตและจิตวิญญาณ…. หนังสือ กาแฟ และภาพถ่าย คือคำตอบ

4 ปีที่แล้วอดีตวิศวกรหนุ่มเปิดร้านนี้ขึ้นพร้อมหัวใจที่จะล้มไปกับมัน ผ่านการลองผิดลองถูก และเรียนรู้มาด้วยตัวเอง

เราไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงเลือกทำในสิ่งที่ชอบ เพราะเป็นธรรมดาของการทำงานที่ความเหนื่อยยากจะแวะมาทายทักเป็นระยะๆ แต่เมื่อไหร่ที่เรากำลังยืนหยัดทำในสิ่งที่มีความชอบอยู่เกินครึ่ง อาการเหนื่อยนั้นก็จะจากเราไปได้ไวขึ้น แล้ววันหนึ่งความพยายามและความรักในสิ่งนั้นจะพาเราไปในเส้นทางที่มีความสุขซ่อนอยู่เสมอ

ส่วนพนมจะเป็นร้านกาแฟที่มีหนังสือ หรือเป็นร้านหนังสือที่ขายกาแฟ ก็อยู่ที่ผู้มาเยือนจะนิยาม