Jane’s Home

เริ่มต้นบทสนทนา เราไม่รีรอที่จะถามตั้มว่า เจนเป็นใคร ทำไมถึงได้หยิบยกชื่อของคนคนนี้มาตั้งเป็นชื่อร้านอันแสนจะไม่ซ้ำใคร ตั้มให้คำตอบเราว่า เจนคือแฟนของเขาเอง เธอมีหน้าที่ดูแลส่วนของขนมภายในร้าน แต่ถ้าจะคุยกันเรื่องชื่อ ตั้มก็ขอย้อนเวลาสักหน่อยเพื่อพูดถึงร้านแรกสุดที่เขาและเจนเคยทำร่วมกัน นั่นคือ ‘Roastery at Home’ ตอนนี้ยังคงเปิดอยู่ ห่างจากร้านเจนลูกสาวป้าดำออกไป 2 กิโลเมตร ตั้งอยู่ในซอยแบริ่ง 48

“คอนเซ็ปต์ของ Roastery at Home คือ การคั่วกาแฟอยู่ที่บ้าน เราเลยเปิดเป็นโรงคั่วกาแฟและร้านกาแฟไปในตัว เน้นเรื่องกาแฟจ๋าๆ เลย ส่วนเจนก็มาช่วยในเรื่องของการทำเค้ก ทำขนมขาย ทีนี้ด้วยพื้นที่ที่เล็ก แล้วเราเองก็มีความฝันอยากทำคาเฟ่ที่เป็นเหมือน Local Community มีอะไรหลากหลายให้คนในละแวกแบริ่ง ลาซาล ให้ทุกคนสามารถหนีจากความวุ่นวายเข้ามาอยู่ในจุดที่มีความสงบ มีพื้นที่สีเขียว บรรยากาศสบาย เข้าถึงง่าย และให้ความรู้สึกเหมือนเป็นบ้านหลังที่สอง”

ทั้งหมดที่ตั้มบอกเล่า แม้จะยังไม่ใช่ที่มาที่ไปของชื่อร้าน แต่ก็มากพอจะอธิบายตัวตนของร้านได้อย่างครบถ้วน กลับมายังเรื่องชื่อร้าน ตั้มเล่าต่อว่า เจนมีคุณแม่ชื่อป้าดำจริงๆ การเลือกเอาชื่อของทั้งสองคนมาตั้งไม่ใช่แค่เพียงความนึกสนุก เพราะเขาเชื่อว่าชื่อนี้จะสามารถเข้าถึงคนได้หลากหลายกลุ่ม เจนคือตัวแทนของคนรุ่นเขาถึงคนรุ่นปัจจุบัน ส่วนป้าดำคือตัวแทนของคนรุ่นก่อนๆ

“เรารู้สึกว่าคำมันง่ายดี คนชื่อเจนเป็นลูกสาวป้าดำ ถึงชื่อมันจะดูยาว แต่เรามองว่าชื่อมันต้องถูกจำได้แน่นอน ก่อนหน้านี้มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราลองทำเพจชื่อว่า ‘เจนลูกสาวป้าดำที่บ้านขายของชำอยู่กลางซอย’ ชื่อยาวกว่าตอนนี้อีก” ตั้มจบเรื่องชื่อร้านด้วยเสียงหัวเราะ

หลังจากพูดคุยกันต่ออีกสักหน่อย หัวเราะกันไปอีกสักยก คอนเซ็ปต์ของร้านก็ค่อยๆ เผยตัวออกมา ทั้งด้วยบรรยากาศยามฝนโปรย ผนวกเข้ากับคำบอกเล่าของตั้มที่เขาวางเอาไว้ว่า ‘Runaway from Home’ อันที่จริงไม่จำเป็นต้องเป็นแค่การหนีออกมาจากบ้าน แต่จากทุกๆ อย่างที่วุ่นวาย และเมื่อไหร่ที่ต้องการสถานที่หลบซ่อนเพื่อพักพิงกายและใจ ร้านของตั้มก็ยินดีโอบรับอย่างเป็นมิตร

ตั้มยอมรับว่าย่านนี้อาจจะวุ่นวายไม่น้อยเหมือนกัน แต่เมื่อเข้ามาในพื้นที่ร้านของเขา เกราะกำบังความวุ่นวายก็จะเริ่มทำงานทันที โดยอุปกรณ์ป้องกันนั้นมีชื่อเรียกว่า ต้นไม้

“ด้วยความบังเอิญ เราขับรถผ่านที่ตรงนี้แล้วเห็นต้นไม้ ก็รู้สึกว่า เฮ้ย ชอบต้นไม้ตรงนี้จัง ข้างๆ ก็เป็นป่า มีต้นไม้ใหญ่สองข้างที่เราไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับเขาเลย ที่นี่แหละ มันน่าจะสร้างบรรยากาศแบบที่เราต้องการได้ ทำให้ทุกคนสามารถหนีออกจากบ้านมาหลบอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้” ตั้มเล่าพร้อมชี้ไปยังต้นไม้ภายในร้าน น่าเสียดายที่เราไปนั่งที่สวนไม่ได้ เนื่องจากฝนที่ตกลงมาแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุดในวันนั้น

Jane for All

อย่างไรก็ตาม ร้านของตั้มก็มีอาหารและเครื่องดื่มเป็นส่วนประกอบสำคัญ เราเลยอยากรู้ว่า ถ้ามาที่นี่ควรสั่งอะไร มีอาหารหรือกาแฟซิกเนเจอร์เมนูไหนที่อยากแนะนำไหม

ตั้มพูดขึ้นมาทันที 4 อย่าง อย่างที่หนึ่งคือ กาแฟ House Blend คั่วกลางที่ใช้เมล็ดกาแฟของลาวร่วมกับเมล็ดของบราซิล ซึ่งพวกเขาพัฒนากันมาเรื่อยๆ ด้วยความจริงใจ ยั่งยืน และเลือกใช้ตลอดปีเพื่อปรับปรุงคุณภาพอยู่เสมอ หรือถ้าใครไม่ชอบอะไรเข้มๆ ทางร้านก็มีคั่วอ่อนที่จะเปลี่ยนตามฤดูกาลมาให้ดื่มไม่ซ้ำฤดูกาล อีกอย่างหนึ่งที่เปลี่ยนอยู่เรื่อยๆ คือ เมล็ด Single Origin (เมล็ดกาแฟจากแหล่งเดียวไม่มีที่อื่นผสม) อันนี้ตั้งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ใครอยากลองบอกพนักงานได้เลย

อย่างที่สองคือ เหล่าเค้กและขนมที่เจนลองผิดลองถูก คิดค้น และฝึกปรือทำด้วยตัวเอง จนออกมาเป็นสูตรของเธอเองโดยเฉพาะ ตั้มรับประกันความอร่อย พร้อมกับแนะนำบานอฟฟี่เป็นพิเศษ นอกจากนี้ ยังมีของคาวเสิร์ฟเช่นกัน ซึ่งตั้มไม่เพียงแค่พูดถึงให้นึกภาพตาม แต่ยังนำมาวางตรงหน้าให้ได้ลองกัน จานแรกคือ Sourdough Panini Smoked Salmon อีกจานคือ Sourdough Panini Truffle N’ Bacon กินเป็น Brunch กำลังดี และแน่นอนว่า Sourdough ของที่นี่โฮมเมดทุกก้อน

“เป็นอาหารธรรมดาที่เราใส่ใจจนออกมาพิเศษ” ตั้มพูดถึงความพิเศษของอาหารในร้าน

อย่างที่สามคือ คราฟต์เบียร์ ส่วนหนึ่งเป็นการอุดหนุนผู้ผลิตในละแวกใกล้เคียง แสดงศักยภาพของผู้คนผ่านโปรดักต์ ข้อสำคัญ ร้านนี้ไม่มีคำว่าผูกขาด ทุกอย่างสามารถเปลี่ยนแปลงหรือเปลี่ยนรสได้เสมอ ขึ้นอยู่กับความสนใจของตั้มในเวลานั้น บางครั้งอาจมีเทรนด์มาประกอบการตัดสินใจด้วย

อย่างที่สี่นั้นไม่ใช่ของกิน และตั้มบอกไม่ต้องสั่ง เพราะแค่เข้าร้านมา ทุกคนจะได้รับกลับไปอย่างอิ่มเอม นั่นคือ บรรยากาศ

“เราต้องการให้ร้านเข้าถึงได้ง่ายทั้งในแง่ของดีไซน์ บรรยากาศ ผู้คน กิจกรรมที่เราจัด เพลงที่ใช้ แสงที่ส่องเข้ามา หรือความเชื่อมโยงกับธรรมชาติ หน้าต่างบานใหญ่ที่ซิงค์ไปหาต้นไม้ข้างนอก วัสดุที่เป็นไม้จริง บ้านหลังที่สองไม่ใช่แค่เรื่องออกแบบ มันเป็นเรื่องของเซอร์วิส รวมถึงความรู้สึกด้วย เรามองว่าผลลัพธ์ของการทำร้านจริงๆ คือ การทำให้ลูกค้ารู้สึกร่วมไปกับเราได้” ตั้มพูดถึงปัจจัยต่างๆ ที่อยากให้คนที่มาร้านของเขาได้รับ

Jane Community

อย่างที่บอกไปตอนต้น ตั้มอยากให้ร้านเขาเป็นมากกว่าแค่คาเฟ่ร้านหนึ่ง เพราะมองเห็นศักยภาพสู่การเป็นพื้นที่ Local Community ที่พร้อมจัดงานต่างๆ เพื่อให้คนในละแวกได้มีความหลากหลายทางกิจกรรม ไม่ว่าจะเป็นคอนเสิร์ตขนาดย่อมในชื่อ Padam is Calling เปิดโอกาสให้คนที่ต้องการพื้นที่โชว์ของได้ขึ้นมาบรรเลงอย่างสนุกสนาน ฟังสบาย ไม่รบกวนพื้นที่รอบข้าง หรือจะเป็นการจัดเวทีสนทนากันถึงเรื่องต่างๆ ตามความสนใจ ตั้งแต่เรื่องกาแฟ คราฟต์เบียร์ ศิลปะ จิตวิทยา ยันเรื่องภาษี

ขณะเดียวกัน การเป็น Community ก็ต้องเริ่มจากภายในร้านของตัวเองก่อน ตั้มบอกเราว่าพนักงานส่วนใหญ่เป็นคนในละแวกนี้ทั้งนั้น เพื่อเป็นการกระจายงานสู่ย่าน

ส่วนหนึ่งเพราะตั้มรู้ตัวว่าเขาไม่ใช่ซูเปอร์แมน การจะทำร้านหรือพัฒนาพื้นที่ที่หนึ่งย่อมต้องมีผู้คนรอบข้างคอยช่วยเหลือกันไป

“บางเรื่องถ้าเราทำคนเดียวอาจจะไม่รู้ แต่พอความรู้มันถูกถ่ายทอด ถูกสอน แล้วน้องเอาไปพัฒนา เรื่องใหม่ ๆ จะเกิดขึ้นโดยที่เราเองก็ได้ความรู้เพิ่ม อย่างการแข่งขันกาแฟที่เราพึ่งเข้าร่วมในปีนี้ เวลาเราชนะก็ชนะทั้งองค์กร แต่เวลาเราแพ้ก็แพ้กันหมด ไม่ใช่แค่น้องแพ้ เราเองก็รู้สึกแพ้ รู้สึกเสียใจไปด้วย” ตั้มเล่าถึงความผูกพันที่เขาสร้างขึ้นเพื่อให้องค์กรเกิดความยั่งยืน

“ทิศทางในอนาคต เราไม่ได้อยากทำเจนลูกสาวป้าดำเป็นสาขานะ แต่มองว่าพื้นที่หรือที่ดินตรงไหนที่มีศักยภาพพอ และไปกับคอนเซ็ปต์หลีกหนีความวุ่นวายได้ เราก็อยากพัฒนาพื้นที่ตรงนั้น ไม่ใช่มีแต่คาเฟ่ แต่ให้มีกิจกรรมด้วย เพราะแน่นอนว่าพื้นที่ตรงนี้มันคือระหว่างสมุทรปราการกับกรุงเทพฯ มันมีความหลากหลายของผู้คน และมันทำให้เราเห็นถึงความหลากหลายทางรสนิยมและความสนใจของผู้คนด้วย” ตั้มพูดถึงสิ่งที่เขาได้ค้นพบเมื่อมาทำร้านเจนลูกสาวป้าดำ

ตามที่ตั้มบอก แผนการในอนาคตของเขาจะไม่ใช่เจนลูกสาวป้าดำสาขา 2 ฉะนั้นแล้วข้อมูลที่เราได้รับมาจึงเป็นโปรเจกต์หนึ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นที่ทรงวาด เป็นร้านที่ลงลึกเรื่องกาแฟยิ่งกว่าที่นี่ โดยจะใช้ชื่อว่า ‘Local Boys’ สำหรับตั้ม เขามองว่าคือการขยายความสนใจออกไป ส่วนเราและคนอ่านก็ต้องรอติดตามกันว่า ความสนใจของตั้มจะขยายไปไกลถึงขนาดไหน