‘ฮอม’ ร้านพิซซ่ากลางทุ่งนาของสองพี่น้อง ที่บอกลาโควิดกลับมาใช้ชีวิตที่บ้าน

“อยากให้กรุงเทพฯ มีอะไรแบบนี้บ้างว่ะ” เราหันไปบอกกับเพื่อนระหว่างขับรถจากถนนใหญ่ตัดผ่านทุ่งนาสองข้างทางเข้ามาราว 3-4 กิโลเมตร “นั่นๆ อยู่นั่น” ในที่สุดเราก็เห็นสิ่งปลูกสร้างจากสังกะสีตั้งอยู่กลางทุ่งนา ซึ่งถ้าไม่จับ GPS มา คงไม่รู้ว่าที่แห่งนี้มีสถานะเป็นคาเฟ่และร้านอาหาร

‘ฮอม’ คือชื่อเรียกที่ ‘คุณแขก-วรรณพร ภิรมย์มาก’ กับ ‘คุณเจ-เจอินซู ภิรมย์มาก’ สองพี่น้องร่วมกันปลุกปั้นขึ้นมา หลังคนทั้งคู่ต้องสละชีวิตการทำงานที่เชียงใหม่ด้วยพิษโควิด-19 ก่อนตัดสินใจเดินทางกลับมาตั้งหลักที่บ้าน ซึ่งด้วยประสบการณ์การเป็นเชฟมาเกือบ 20 ปี หมู่บ้าน ‘บ้านหนาด’ จึงมีร้านพิซซ่าและคาเฟ่ริมนาถือกำเนิดขึ้นเป็นครั้งแรก

ในส่วนของการออกแบบ ด้วยงบประมาณที่จำกัดประกอบกับการมองว่าเป็นวัสดุที่สะท้อนความเป็นชนบทได้ดี คุณเจเลือกใช้สังกะสีและไม้เป็นวัสดุหลักในการตกแต่งร้าน แต่เดิมที่มีเพียงระเบียงริมนา ก็ต่อเติมหลังคาทรงสูงคร่อมต้นกระถินเทพาเพื่อให้อากาศถ่ายเท เหมาะกับพื้นที่โล่งกว้าง ขณะเดียวกันก็พยายามรักษาสภาพแวดล้อมในพื้นที่ให้คงเดิมมากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นนาข้าว ต้นตาล ต้นมะกอก รวมถึงต้นหญ้าคาด้วย

ดีโน่ศิลป์ ถิ่นอาร์ต สตรีทอาร์ตกลางเมืองกาฬสินธุ์ที่ผูกโยงกับท้องถิ่นด้วยความเข้าใจ

ทุกวันนี้การเดินทางกับการถ่ายรูปดูเหมือนจะแยกจากกันไม่ออก ซึ่งการพ่นสีบนกำแพง (Graffiti) ก็ถูกนำมาใช้เป็นอีกหนึ่งเครื่องมือในการดึงดูดนักท่องเที่ยว เป็นวัฒนธรรมป๊อปที่ส่งต่อจากสิงคโปร์ ปีนัง มาถึงไทยเราจนตอนนี้เรียกว่าเป็นยุคเฟื่องฟูของศิลปะบนกำแพงเลยก็ว่าได้

แต่ใช่ว่าทุกพื้นที่จะประสบความสำเร็จ เพราะนอกจากลายเส้นที่สวยงามเป็นเอกลักษณ์แล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่ละเลยไม่ได้ คือการยึดโยงกับบริบทของพื้นที่หรือชุมชน เหมือนที่เราเห็นงานศิลปะกำแพงรูปร้านน้ำชาที่สงขลา รูปน้องมาร์ดีสวมชุดบาบ๋าที่ภูเก็ต หรือแม้แต่รูปแม่ค้าขายติ่มซำที่เบตง

บ้านเป็ด จากลูกจ้างภัตตาคารเป็ดย่าง สู่ตำนานร้านอาหารเช้าเมืองกาฬสินธุ์

ณ ตัวเมืองเล็กๆ ของจังหวัดกาฬสินธุ์ มีร้านอาหารที่เป็นที่ฝากท้องของคนกาฬสินธุ์จากรุ่นสู่รุ่นมากว่า 50 ปี ที่นี่เราได้พบกับ ‘คุณกุล-สุกัญญา แซ่ลิ้ม’ ทายาทรุ่นที่ 2 ที่เล่าประวัติของร้านให้ฟังอย่างน่าสนใจว่า

“พ่อพี่เคยทำงานภัตตาคารที่กรุงเทพฯ ก่อนย้ายมาอยู่กาฬสินธุ์ ตอนแรกขายบะหมี่เกี๊ยว ข้าวหน้าเป็ดอยู่ใต้โรงแรมมิตรวัฒนา (ปัจจุบันไม่มีแล้ว) ต่อมาแกเสียชีวิต ทำเป็ดย่าง มันยุ่งยาก กำไรน้อย แม่พี่เลยหันมาขายต้มเลือดหมูกับอาหารเช้าแบบอเมริกัน ตั้งแต่วันนั้น คนก็ยังเรียกร้านเราว่า ‘บ้านเป็ด’ แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีเป็ดย่างขายแล้วก็ตาม”

Gra-drip Bar-drip coffee สโลว์บาร์คาเฟ่ที่สร้างซีนกาแฟให้เมือง

คงไม่ใช่แค่เราที่สับสนว่าชื่อร้าน Gra-Drip อ่านออกเสียงว่าอะไร? แต่เมื่อได้คุยกับ ‘คุณกระปุก-ธันยนันท์ พิมพะสาลี’ เจ้าของร้านจึงได้ถึงบางอ้อว่า “ชื่อร้านอ่านว่ากระดริปค่ะ มาจากชื่อกระปุก รวมกับคำว่าดริป ซึ่งพ้องเสียงกับคำว่ากระดืบ ที่มีความหมายว่าเคลื่อนที่ไปอย่างช้า ๆ”

สอดคล้องกับคอนเซ็ปต์ของร้านที่เน้นเสิร์ฟกาแฟแบบ Slow Bar (ไม่ใช้เครื่องไฟฟ้าในการชง) โดยคุณกระปุกเล่าที่มาที่ไปของร้านให้ฟังว่า เริ่มต้นจากเป็นคนชอบดื่มกาแฟ จากที่ดื่มแต่กาแฟนมก็ค่อย ๆ เปลี่ยนมาเป็นกาแฟดำ เริ่มศึกษาว่ากาแฟไม่จำเป็นต้องมีรสขมอย่างเดียว หลังจากนั้นก็เริ่มซื้อเมล็ดมาลองดริป ลองศึกษาดู ทำให้ได้รู้ว่าเมล็ดกาแฟจากแต่ละแหล่งปลูก มีทั้งกลิ่นและรสชาติไม่เหมือนกัน เกิดเป็นความหลงใหลที่ถอนตัวไม่ขึ้น ก่อนจะลองดริปให้เพื่อนๆ ดื่มจนเกิดเป็นสิ่งที่เธอเรียกว่า “มิตรภาพน้ำดำ” และจุดประกายให้อยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเอง

หอศิลป์เมืองกาฬสินธุ์ กับภารกิจปักธงความอาร์ตในหัวใจคนอีสาน

ตั้งแต่เดือนมิถุนายน 2563 อาคารศาลากลางหลังเก่าได้ผันตัวเองมาเป็นหอศิลป์ของชาวเมืองกาฬสินธุ์ โดยชั้นบนจัดแสดงประวัติความเป็นมา ตราประจำจังหวัด ประวัติเจ้าเมืองคนแรกของกาฬสินธุ์ ตลอดจนวัตถุโบราณ ข้าวของเครื่องใช้พื้นถิ่น

ขณะที่ชั้นล่างเป็นแกลเลอรี่อาร์ต แบ่งการจัดแสดงออกเป็นสองโซน โซนแรกเอาใจคนชอบถ่ายรูปด้วยภาพสามมิติของดี 9 อำเภอ ขณะที่อีกโซนเป็นนิทรรศการหมุนเวียน จัดแสดงผลงานศิลปะของเยาวชนและศิลปินในพื้นที่ ทั้งในจังหวัดกาฬสินธุ์เองและจังหวัดรอบข้างอย่างร้อยเอ็ดและมหาสารคามด้วย มีผลงานให้ชมหลากหลาย ทั้งจิตรกรรม ประติมากรรม ภาพพิมพ์ และสื่อผสม โดยส่วนใหญ่เป็นงานที่สะท้อนวิถีชีวิตของคนอีสานทั้งแบบดั้งเดิมและร่วมสมัย

‘คุณฟิล์ม-ธนากร ภูพลอย’ เจ้าหน้าที่ประจำหอศิลป์ หนึ่งในศิลปินผู้มีผลงานจัดแสดง ณ หอศิลป์แห่งนี้ โดยเป็นผลงานร่วมกับคุณพรสวรรค์ นนทภา ศิลปินชั้นครู ในชื่อความทรงจำในวิถีชีวิตชนบทกับงานประติมากรรมดินเผาขึ้นรูปด้วยมือ สะท้อนความเจริญงอกงามของธรรมชาติผ่านพืชท้องถิ่นอย่างน้ำเต้า ฟัก บวบ ฟักทอง ฯลฯ

สู่ขวัญ บูทิคโฮม โฮมสเตย์แบบบ้านสวนที่อยากให้ผู้เข้าพักได้รับพลังดี ๆ กลับไป

ห่างจากตัวเมืองกาฬสินธุ์มาราว 40 กิโลเมตร ณ อำเภอสหัสขันธ์ คงไม่มีใครคาดคิดว่าที่ตรงนี้จะมีที่พักตั้งอยู่ด้วย แต่นั่นเป็นเพราะที่นี่เริ่มต้นจากคำว่า ‘บ้าน’ บ้านสวนของคุณครูผู้มีลูกเป็นสถาปนิก โดย ‘คุณเม่น-เมธา ภวภูตานนท์’ ที่ผ่านการฝึกงานกับบริษัทสถาปนิกในสหรัฐฯ ได้กลับบ้านมาพัฒนาพื้นที่ของพ่อกับแม่ให้เป็นที่พักแบบโฮมสเตย์จำนวน 5 หลัง

ที่ซึ่งเขาให้นิยามการออกแบบนี้ว่าเป็น Modern Isan หรืออีสานปัจจุบัน ซึ่งเคลื่อนเปลี่ยนไปได้ตามยุคสมัย บวกกับการตกแต่งห้องพักด้วยผ้าขาวม้า งานจักสาน รวมถึงพวงกุญแจรูปไดโนเสาร์ที่ถือเป็นอีกหนึ่งเอกลักษณ์ของจังหวัดกาฬสินธุ์ด้วย

เขื่อนลำปาว อีกหนึ่งพื้นที่ชีวิตของคนเมืองน้ำดำ

คำว่า ‘กาฬ’ หมายถึง สีดำ ส่วนคำว่า ‘สินธุ์’ หมายถึง น้ำ เพราะฉะนั้นชื่อของจังหวัดกาฬสินธุ์ จึงหมายถึงน้ำที่มีสีดำ หากไม่ได้หมายความเช่นนั้นจริงๆ แต่หมายถึงน้ำที่ใสสะอาดจนมองเห็นดินใต้น้ำเป็นสีดำ ซึ่งนับว่าเป็นดินที่มีความอุดมสมบูรณ์ที่สุดนั่นเอง

เขื่อนลำปาวนับเป็นอีกหนึ่งสถานที่ที่สะท้อนความเป็นเมืองน้ำดำได้ดีที่สุด เพราะไม่ว่าจะเป็นภาพเรือหาปลาของชาวบ้าน แพร้านอาหารของนักท่องเที่ยว ลู่วิ่งบนสะพานเทพสุดา สะพานข้ามน้ำจืดที่ยาวที่สุดในประเทศ หรือแม้แต่หาดดอกเกดและสวนไดโนเสาร์ของเด็กๆ ล้วนแล้วแต่เป็นภาพที่ทำให้เรามองทะลุถึงความอุดมสมบูรณ์ ที่ไม่ใช่แค่ในแง่ของทรัพยากรธรรมชาติ แต่ยังรวมถึงคุณภาพชีวิตในทุกๆ วันด้วย

ในฐานะนักท่องเที่ยว เรามองกาฬสินธุ์ว่ากำลังเติบไปโตในทิศทางและจังหวะที่เหมาะสม ไม่เร็ว ไม่ช้า ไม่อึดอัด ไม่กดดัน เราได้เห็นแนวคิดของคนรุ่นใหม่ที่เชื่อมั่นในตัวเองและศักยภาพของถิ่นฐานบ้านเกิด ขณะเดียวกันก็มีคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ที่มีความเข้าอกเข้าใจพื้นที่ คอยสนับสนุน ผลักดันอยู่เบื้องหลัง เป็นจุดร่วมที่น่ารักและน่าชื่นชม

ถือเป็นเสน่ห์ให้กาฬสินธุ์ในวันนี้เทิร์นตัวเองจาก ‘เมืองนอกสายตา’ ให้เป็น ‘เมืองที่น่าจับตามอง’ อย่างไม่ต้องสงสัย